Όποιος ασχολήθηκε έστω και στοιχειωδώς με την ελληνική ιστορία θα πρέπει να αναγνώρισε δύο σταθερά χαρακτηριστικά στην πορεία αυτού του έθνους μέσα στο χρόνο. Το ένα είναι η μόνιμα διχαστική μας διάθεση με αποτέλεσμα τη διαρκή εσωτερική αντιπαράθεση. Το άλλο είναι ότι στη χώρα που ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα οι αυτοκρατορίες συναντούσαν πάντα μια απρόσμενα δυσανάλογη αντίσταση, που είτε τους ακύρωνε στα πεδία των μαχών, είτε τους μετάλλασσε αλλοιώνοντάς τους εσωτερικά.

Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα

που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο Όχι

να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει

έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα

πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθοισή του.

Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Αν ρωτούνταν πάλι,

όχι θα ξανάλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει

εκείνο τ' οχι - το σωστό - εις όλην την ζωή του.

(Κ.Π. Καβάφης, Αλεξανδρινός Ποιητής, 1863-1933, Che Fece... Il Gran Rifiuto)

Στο τρέχοντα, όσο και απλοϊκό ορισμό της έννοιας του χρήματος δεν υποδηλώνεται ούτε καθ’ υπόνοιαν η μεταφυσική προέλευσή του. Όμως μια προσέγγιση της σύγχρονης οικονομικής πραγματικότητας απ’ αυτήν τη σκοπιά θα ερμήνευε πληρέστερα τα φαινόμενα και τις διαδικασίες ρίχνοντας το απόκοσμο φως της στις αντιδράσεις και τα συναισθήματα, όταν πρόκειται για το χρήμα.

Πρόλογος

Με τον όρο Δεύτερος Γύρος έχει επικρατήσει να αποκαλούνται οι ένοπλες συγκρούσεις, που έλαβαν χώρα στην περιοχή Αθηνών, από την 3η Δεκεμβρίου 1944 έως και την 6η Ιανουαρίου 1945. Τα συγκεκριμένα γεγονότα, περισσότερο γνωστά ως Δεκεμβριανά, συνέστησαν την πρώτη πράξη ενός δράματος, το οποίο αιτιολογήθηκε ως η αναπόφευκτη συνέπεια της επικρατούσας αποικιακής αντίληψης της εποχής για τη μεταπολεμική θέση της Ελλάδας. Η σύγκρουση τεκμηριώθηκε στην πεποίθηση ότι η κομουνιστική ηγεσία μέσω του ΕΑΜ θα παρεμπόδιζε την εξέλιξη αυτή, ενώ παράλληλα απεργάζονταν σχέδια για την κατάληψη της εξουσίας. Όπως θα δούμε παρακάτω, η άποψη αυτή, τουλάχιστον μέχρι την έναρξη των συγκρούσεων, δεν ήταν απλά εσφαλμένη. Ήταν σκόπιμα παραπλανητική.

Αν λαχταράς τη λευτεριά, σε ξένους μην ελπίζεις. Πάρ’ την μονάχος, αν μπορείς, αλλιώς δεν την αξίζεις.

Ν Καζαντζάκης, Συγγραφέας, 1883-1957

 Το ότι είμαστε εύθραυστοι και προσωρινοί το γνωρίζουμε όλοι. Το ότι δεν το συνειδητοποιούμε φαίνεται από τις αντιδράσεις μας. Ειδικά απέναντι σε γεγονότα, που αυθαίρετα τα χαρακτηρίζουμε αναπάντεχα, ενώ δεν είναι παρά αναπόφευκτα.Αντιδράσεις που αρχίζουν από την έκπληξη,κορυφώνονται σε οργή για να καταλήξουν στη μοιρολατρία. Όπως αυτές,που προκάλεσε στο μεγαλύτερο μέρος της παγκόσμιας κοινότητας οπρόσφατος σεισμός των 7,8 της κλίμακας Ρίχτερ (1935) στο Νεπάλ.Ένα γεγονός που σύμφωνα με ειδικούς, όπως ο σεισμολόγος Roger Bilham του Πανεπιστημίου του Colorado, δεν αποκλείεται να εξελίσσεται ακόμη στην ευρύτερη περιοχή.

Η άβυσσος της ανθρώπινης αυταπάτης, αυτό ήταν το αληθινό, το ακλόνητο βάθος.

Henry James, 1843-1916, Αμερικανός Συγγραφέας, Η δεύτερη ευκαιρία.

Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, από την οποία ο σύγχρονος δυτικός πολιτισμός συνεχίζει να αντλεί, η Ανάγκη προσωποποιεί την απόλυτη επιταγή και την υπέρτατη δύναμη. Αυτή προδικάζει τις αποφάσεις της Μοίρας. Είναι κόρη του Κρόνου, αδελφή της Δίκης και μητέρα του Αιθέρα, του Χάους και του Ερέβους. Κατά τον Πλάτωνα (Πολιτεία) παιδιά της είναι επίσης οι Μοίρες. Όπως δηλώνει στην επικεφαλίδα ο εκ των Επτά Σοφών, Πιττακός ο Μυτιληναίος, σ’ αυτήν υπακούν και οι Θεοί ακόμη. Αλλά αυτά αφορούν τους Θεούς και τους Σοφούς, οι οποίοι τι μπορεί να είναι μπροστά στους δημάρχους, τους περιφερειάρχες και τους λοιπούς πυλωρούς του κάστρου της δημοκρατίας, που ακούει στο όνομα τοπική αυτοδιοίκηση.

Salus populi suprema lex esto (Η σωτηρία του λαού να είναι ο υπέρτατος Νόμος) Marcus Tullius Cicero, 106 a.D. – 43 a.D.

O κόσμος μας δεν ούτε μοναδικός, ούτε απόλυτος. Είναι ένα ακόμη σύστημα μέσα σ’ ένα σύμπλεγμα επάλληλα διατεταγμένων κόσμων. Ο ενεργειακός προγραμματισμός μας εμποδίζει την ικανότητά μας να αντιληφθούμε και να εισχωρήσουμε στις επόμενες σφαίρες, που είναι εξ ίσου αληθινές. Έτσι περιοριζόμαστε στο να θεωρούμε την καθημερινή ζωή ως τον ένα και μοναδικό υπαρκτό κόσμο.