UN General Assembly voting over Gaza ceasefire.
Henry A. Kissinger, 1923-2023.
Μόλις πληροφορήθηκε το θάνατο του Ρισελιέ*, ο πάπας Ουρβανός VIII λέγεται ότι είπε: Αν υπάρχει Θεός, ο καρδινάλιος Ρισελιέ θα 'χει για πολλά να δώσει λόγο. Αν όχι...πέρασε μια πετυχημένη ζωή**.
* O Armand Jean du Plessis, cardinal-duc de Richelieu et de Fronsac πέθανε στις 4 Δεκεμβρίου του 1642. Το βασικό πολιτικό δόγμα του Ρισελιέ, ο οποίος υπήρξε ένα πρότυπο για τον Κίσινγκερ, συνοψίζεται στην άποψη πως: " Ο άνθρωπος είναι αθάνατος, η σωτηρία του βρίσκεται στον άλλο κόσμο. Το κράτος δεν έχει αυτό το στοιχείο αθανασίας, η σωτηρία του είναι ή τώρα ή ποτέ." Με άλλα λόγια, λέει ο Κίσινγκερ, τα κράτη δεν πιστώνονται σε κανέναν κόσμο με τις καλές τους πράξεις. Ανταμείβονται μόνο για τη δύναμη που έχουν να πράττουν το αναγκαίο.***
Οι απόψεις αυτές, που συνιστούν την ουσία του όρου Realpolitik, επαναλαμβάνουν τον Θουκυδίδη: Δυνατὰ δὲ οἱ προύχοντες πράσσουσι καὶ οἱ ἀσθενεῖς ξυγχωροῦσιν. [ο ισχυρός επιβάλλει ό,τι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύνατος υποχωρεί όσο του το επιβάλλει η αδυναμία του1. 5.89.1]. Και επίσης: ἡγούμεθα γὰρ τό τε θεῖον δόξῃ τὸ ἀνθρώπειόν τε σαφῶς διὰ παντὸς ὑπὸ φύσεως ἀναγκαίας, οὗ ἂν κρατῇ, ἄρχειν· καὶ ἡμεῖς οὔτε θέντες τὸν νόμον οὔτε κειμένῳ πρῶτοι χρησάμενοι, ὄντα δὲ παραλαβόντες καὶ ἐσόμενον ἐς αἰεὶ καταλείψοντες χρώμεθα αὐτῷ, εἰδότες καὶ ὑμᾶς ἂν καὶ ἄλλους ἐν τῇ αὐτῇ δυνάμει ἡμῖν γενομένους δρῶντας ἂν ταὐτό. [Από ό,τι μπορεί κανείς να εικάσει για τους θεούς και από ό,τι είναι βέβαιο για τους ανθρώπους, πιστεύομε ότι και οι θεοί και οι άνθρωποι ακολουθούν πάντα έναν απόλυτο νόμο της φύσης, να επιβάλλουν πάντα την εξουσία τους αν έχουν τη δύναμη να το επιτύχουν. Τον νόμο αυτόν ούτε τον θεσπίσαμε, ούτε τον εφαρμόσαμε εμείς πρώτοι. Τον βρήκαμε να ισχύει και τον ακολουθούμε, όπως θα τον ακολουθούν αιώνια όσοι μας διαδεχθούν και ξέρουμε καλά ότι κι εσείς και οποιοιδήποτε άλλοι θα κάνατε τα ίδια αν είχατε την δύναμή μας2. 5.105.2]
**Louis Auchincloss, Richelieu, 1972, p. 256. Στο Henry Kissinger, Διπλωματία, σελ. 67. ***, Henry Kissinger, Διπλωματία, σελ. 70.
Παραπομπές:
1. the strong do what they can and the weak suffer what they must.
2. Of the gods we believe, and of men we know, that by a necessary law of their nature they rule wherever they can. And it is not as if we were the first to make this law, or to act upon it when made: we found it existing before us, and shall leave it to exist for ever after us; all we do is to make use of it, knowing that you and everybody else, having the same power as we have, would do the same as we do.
ὁ μετ᾿ ἀρετῆς εὐδαίμων
σκεπτέον δὲ καὶ περὶ αὐταρκείας καὶ φιλίας, πῶς ἔχουσι πρὸς τὰς ἀλλήλων δυνάμεις. ἀπορήσειε γὰρ ἄν τις πότερον, εἴ τις εἴη κατὰ πάντα αὐτάρκης, ἔσται τούτῳ φίλος. εἰ κατ᾿ ἔνδειαν ζητεῖται φίλος καὶ ἔσται ἀγαθὸς αὐταρκέστατος, εἰ ὁ μετ᾿ ἀρετῆς εὐδαίμων, τί ἂν δέοι φίλου; οὔτε γὰρ τῶν χρησίμων δεῖσθαι αὐτάρκους οὔτε τῶν εὐφρανούντων οὔτε τοῦ συζῆν· αὐτὸς γὰρ αὑτῷ ἱκανὸς συνεῖναι.
(Τώρα θα πρέπει να εξετάσουμε την αυτάρκεια σε σχέση με τη φιλία για να δούμε τις σχέσεις τους και την αντίστοιχη αξία τους. Γιατί μπορεί να ανακύψει η απορία αν, στην περίπτωση ενός απόλυτα αυτάρκη, θα χρειαζόταν ο φίλος, αν μάλιστα είναι αλήθεια το γεγονός ότι δεν ψάχνουμε ποτέ για φίλο παρά από ανάγκη κι ότι ο αγαθός είναι κατ’ εξοχήν αυτάρκης. Αλλά αν ο αγαθός είναι απόλυτα αυτάρκης κι ο ενάρετος έχει κατακτήσει την ευδαιμονία, τι να τον κάνει τον φίλο; Γιατί ο αυτάρκης δεν έχει ανάγκη ούτε τους χρήσιμους ανθρώπους, ούτε εκείνους που διάκεινται ευμενώς απέναντί του, ούτε να συζεί κάτω από την ίδια στέγη με κάποιον άλλο, αφού είναι ικανός να ζήσει μόνος με τον εαυτό του.)
Αριστοτέλης, Ἠθικὰ Εὐδήμεια, 7,12,1244b.
We must also consider self-sufficiency and friendship, and the interrelationship of their potentialities. For one may raise the question whether if a person be self-sufficing in every respect he will have a friend, or whether on the contrary a friend is sought for in need, and the good man will be most self-sufficing. If the life that is combined with goodness is happy, what need would there be of a friend? For it does not belong to the self-sufficing man to need either useful friends or friends to amuse him and society, for he is sufficient society for himself.
Aristotle,The Eudemian Ethics, 7,12,1244b.
Το Πιο Ωφέλιμο Ψέμα.
Μερικές φορές, αν είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου, οι μεγαλύτερες εμπνεύσεις στη ζωή σου δεν προέρχονται από τους έντιμους μέντορές σου. Προέρχονται από τα τελείως δυστυχή και συναισθηματικά καταστραμμένα αποβράσματα. Από αυτά τα ιδιοτελή καθάρματα που περιφρονάς και κλωτσάς σ' όλη σου τη ζωή. Γιατί στο τέλος γίνεσαι σαν αυτά που πολεμάς.
Όταν όλα πάνε κατά διάολου υπάρχει μια διεστραμμένη ευχαρίστηση στο να θες να κάνεις το ίδιο. Είναι η μόνη δύναμη που σου έχει απομείνει.
Στο τελευταίο έργο του, τους Νόμους, από το οποίο πλέον έχει απαλείψει τον Σωκράτη και τις προτροπές του για αρετή που πάσχιζε να πείσει πως η καλοσύνη και η ευτυχία πάνε μαζί,ο Πλάτωνας ανασκευάζει. Τώρα παραδέχεται πως αυτό με "την καλοσύνη και την ευτυχία που πάνε μαζί" είναι: το πιο ωφέλιμο ψέμα που ειπώθηκε ποτέ1.
Στους Νόμους η αρετή του κοινού ανθρώπου δεν στηρίζεται στη γνώμη (< γνώση) ή ακόμη στον ορθό λόγο, αλλά στη δύναμη της συνήθειας2 με την οποία το άτομο αναγκάζεται ( ή βολεύεται με το) να δέχεται ορισμένες “ωφέλιμες” δοξασίες και να ενεργεί σύμφωνα μ’ αυτές.
Στο κάτω κάτω, λέει ο Πλάτωνας, αυτό δεν είναι και πολύ δύσκολο: οι άνθρωποι που πιστεύουν στον Κάδμο και στα δόντια του δράκου μπορούν να πιστέψουν οτιδήποτε3.
Παραπομπές:
1. Νόμοι, 663 D.
2. Νόμοι, 653 B.
3. Νόμοι, 664 A.
Homo Hominis Lupus.
Ο Ελβετός ιστορικός της τέχνης και του πολιτισμού Jacob Burckhardt έλεγε πως: η ιστορία είναι ένα θέμα μελέτης, που κανείς δεν μπορεί ν’ αρχίσει από την αρχή.
Το ρωμαϊκό ρητό της επικεφαλίδας σημαίνει: ο άνθρωπος για τον άνθρωπο είναι λύκος.
#Israel #Gaza #IsraelHamasWar #IsraelPalestineWar
Hier das Video pic.twitter.com/tWnDJusRCl
— Björn Sickel (@BCsickel) October 13, 2023
Δανεικές Σκέψεις Κατάλληλες Για Μια Γλυκιά Φθινοπωρινή Μέρα.
Τα πιο τρομακτικά πράγματα δεν είναι οι φυσικοί κίνδυνοι, αλλά οι ψυχικοί κίνδυνοι που βιώνουμε.
Οι χειρότεροι εφιάλτες μας βρίσκονται μέσα μας αδρανείς.
Οι επιτυχίες μας ανθίζουν και μετά ξεθωριάζουν, αλλά οι αποτυχίες μας μεγαλώνουν σαν όγκοι στις κουρασμένες καρδίες μας.
Ray Lennox.
Δεινός Γόης και Σοφιστής.
Οι σοφιστές απέδιδαν μαγικές δυνάμεις στο λόγο: Ο λόγος είναι ένας μεγάλος δυνάστης, που ενώ έχει το πιο μικρό και αφανές σώμα, επιτελεί τα πιο θεϊκά έργα· γιατί μπορεί και το φόβο να σταματήσει και τη λύπη να διώξει και χαρά να προκαλέσει και τον οίκτο να αυξήσει1.
Με την υποβολή που ασκούν στην ψυχή οι ωραίες φράσεις, η ζωηρή απαγγελία ή τα δυνατά επιχειρήματα, ο ακροατής μπορεί να παρασυρθεί και να καταστεί πειθήνιο2 όργανο του ρήτορα: Σας συμβούλεψε να φυλάγεστε από μένα και να προσέχετε μήπως σας παρασύρω και σας εξαπατήσω, αποκαλώντας με φοβερό ρήτορα, γητευτή, σοφιστή και όλα τα παρόμοια3.
Ο Πλάτωνας ονομάζει σοφιστή και τον Άδη4. Ξέρει πως να πλανεύει τους ανθρώπους και έτσι δεν θέλουν να επιστρέψουν στον πάνω κόσμο.
Ο Ξενοφών ονομάζει τον Έρωτα σοφιστή5.
(Με τη χαρακτηριστική ποιητικότητά του ο Πλάτωνας υμνεί στον Φαίδρο τον Έρωτα, λέγοντας πως γεμίζει το κενό μεταξύ του όντος και του γιγνομένου και ενώνει τους δύο κόσμους, τον ανθρώπινο και τον θείο.)
Παραπομπές:
1. λόγος δυνάστης μέγας ἐστίν, ὃς σμικροτάτῳ σώματι καὶ ἀφανεστάτῳ θειότατα ἔργα ἀποτελεῖ· δύναται γὰρ καὶ φόβον παῦσαι καὶ λύπην ἀφελεῖν καὶ χαρὰν ἐνεργάσασθαι καὶ ἔλεον ἐπαυξῆσαι*.
Γοργίας, Ἑλένης ἐγκώμιον, 8-14.
(*Discourse is a great potentate, which by the smallest and most secret body accomplishes the most divine works; for it can stop fear and assuage pain and produce joy and make mercy abound.)
2. Η ρητορική αυτή δεινότητα αναγνωρίζονταν - και αναγνωρίζεται - ευρέως στον Adolf Hitler. Στη συζήτηση των μελών του DAP, προδρόμου του NSDAP, στις 12 Σεπτεμβρίου 1919 στην Gaststätte Sterneckerbräu στο Μόναχο* ο Anton Drexler, ιδρυτής του DAP, ενθουσιαμένος από την απήχηση της ομιλίας του άγνωστου τότε Adolf Hitler, που εξανάγκασε τον προηγούμενο ομιλητή καθηγητή Adalbert Baumann να αποχωρήσει από την αίθουσα, είχε φωνάξει: Mensch, der hat a Gosch'n den kunnt ma braucha**. Ο Anton Drexler υπήρξε ένας από τους πολιτικούς παράγοντες που συνέβαλαν καθοριστικά στην ανάδειξη του Adolf Hitler. (** Άνθρωπε! Τι στόμα έχει αυτός! Θα μπορούσαμε να τον χρειαστούμε.)
*Brendan Simms, Hitler, Eine globale Biographie, Σελ.56.
3. φυλάττειν ἐμὲ καὶ τηρεῖν ἐκέλευεν, ὅπως μὴ παρακρούσομαι μηδ᾽ ἐξαπατήσω, δεινὸν καὶ γόητα καὶ σοφιστὴν καὶ τὰ τοιαῦτ᾽ ὀνομάζων*.
Δημοσθένης, Περὶ τοῦ στεφάνου, 276.
(*He bids you be on your guard against me, for fear I should mislead and deceive you, calling me an artful speaker, a mountebank, an impostor, and so forth.)
4. οὕτω καλούς τινας, ὡς ἔοικεν, ἐπίσταται λόγους λέγειν ὁ Ἅιδης, καὶ ἔστιν, ὥς γ᾿ ἐκ τοῦ λόγου τούτου, ὁ θεὸς οὗτος τέλεος σοφιστής τε καὶ μέγας εὐεργέτης τῶν παρ᾿ αὐτῷ.
Πλάτωνας, Κρατύλος, 403 e.
(*So beautiful, as it appears, are the words which Hades has the power to speak; and from this point of view this god is a perfect sophist and a great benefactor of those in his realm.)
Plato, Cratylus, section 403e.
5. Ξενοφώντας, Κύρου Παιδεία, 6,1,41
Fire to Flood.
θεοῖς μὲν ἤδη πως παρημελήμεθα,
χάρις δ᾽ ἀφ᾽ ἡμῶν ὀλομένων θαυμάζεται·
Αισχύλος, Επτά επί Θήβας, στ.703.
(Οι θεοί από καιρό δεν νοιάζονται πια για μας· προσφορές από μέρους μου, που είμαι πια αφιερωμένος στο θάνατο, τους παραξενεύουν.
The gods, it seems, have already banished us from their care, yet they admire the grace we offer them when we perish.)
Aeschylus, Seven Against Thebes, line 703.
Ο Ετεοκλής απευθύνεται στο χορό (Chorus). Ο χορός (Chorus), που αντιπροσωπεύει την κοινή γνώμη και τις παραδοσιακές αντιλήψεις, είχε συμβουλέψει τον Ετεοκλή να παρακαλέσει τους θεούς. Ο πρωταγωνιστής απαντάει με την καθαρή επίγνωση του ανθρώπου που ξέρει ότι βαδίζει στο δρόμο της αμετάκλητης καταστροφής.
Οι Σπάνιοι.
Φτάσαμε ως εδώ και συνεχίζουμε, επειδή μερικοί σπάνιοι άνθρωποι – και άρα εξαιρετικά λίγοι – είναι καλύτεροι απ’ όσο χρειάζεται να είναι: Χρήστος Μουλάς, Σμηναγός, 34 ετών. Περικλής Στεφανίδης, Ανθυποσμηναγός, 27 ετών.
(Νομίζω πως η αναπαραγωγή του στιγμιότυπου της πτώσης - και από τη δημόσια τηλεόραση - εκτός από μακάβρια είναι και ασεβής. Αλλά τι είναι μακάβριο και ασεβές, αν δεν το καταλαβαίνει πρώτα εκείνος που το κάνει. Κατά τ’ άλλα η ελευθερία της έκφρασης μας μάρανε.)
Γαλήνη ἔπλετο Νηνεμίη.
Αὐτίκ᾽ ἔπειτ᾽ ἄνεμος μὲν ἐπαύσατο ἠδὲ γαλήνη
ἔπλετο νηνεμίη, κοίμησε δὲ κύματα δαίμων*.
Όμηρος, Οδύσσεια, μ 168.
(*Τότε μεμιάς έπεσε ο άνεμος, η νηνεμία άπλωσε
γαλήνη, κοίμισε ο δαίμονας τα κύματα.
Μετάφραση, Δ.Ν. Μαρωνίτης.
Then presently the wind ceased and there was a windless calm,
and a god lulled the waves to sleep.
Homer, The Odyssey, Book XII, 168.)