Ο κόσμος που βλέπουμε και ο κόσμος που υπάρχει

είναι δύο διαφορετικά πράγματα¹.

Στην τρομερή κάψα του χορού είδα ότι, ανάμεσα στους ερωτικούς χορευτές, ανάμεσα στους πολιτικούς και τους φυλάρχους, τους εμπόρους της εξουσίας, τους ιερείς των μυστικών λατρειών, τους πληρωμένους οπαδούς, τους μπράβους και τις πόρνες, ανάμεσα σ’ όλους αυτούς που χόρευαν στους ρυθμούς της νέας μουσικής, είδα ότι υπήρχαν και πλάσματα που δεν ανήκαν στον κόσμο των ζωντανών.

Είδα ότι μερικές από τις πόρνες που θα γίνονταν οι μελλοντικές νύφες της διεφθαρμένης εξουσίας είχαν κατσικίσια πόδια. Μερικές γυναίκες, που στην πραγματικότητα ήταν ξεπεσμένες παλλακίδες, χίμαιρες και σειρήνες, είχαν πόδια αραχνών και πουλιών. Μερικοί από τους πολιτικούς και τους εμπόρους της εξουσίας, τους φυλάρχους και τους ανθρώπους με αθώα όψη, που στην πραγματικότητα ήταν σάτυροι, μινώταυροι και σατανιστές, είχαν σχιστές οπλές ταύρων. Οι οπλές και τα οστεώδη πόδια τους ήταν έξυπνα καλυμμένα με τριχωτό δέρμα.

Πέρυσι, στις 13 Μαρτίου 2018, σε μια συνεδρίαση της βρετανικής βουλής ο Jeremy Corbyn είχε κατηγορήσει τα ηγετικά στελέχη των Tories ότι είχαν δεχτεί δωρεές από Ρώσους ολιγάρχες μεταξύ άλλων και για να προωθήσουν την ιδέα του δημοψηφίσματος για το Brexit το 2016.

Στο μεταξύ η χώρα υφίσταται μια άνευ προηγουμένου ταπείνωση, αν όχι έναν διασυρμό. Το απόσπασμα που ακολουθεί συνοψίζει το κυρίαρχο αίσθημα της διχασμένης βρετανικής κοινωνίας που ετοιμάζεται να υποστεί συνέπειες, που όπως παραδέχεται ακόμη κι ο David Davis, εμβληματική φυσιογνωμία του συντηρητικού κόμματος και πρώην Brexit Secretary, ανάλογες ενός γενικευμένου πολέμου:

Στην αρχή ήταν ένας ποταμός. Ο ποταμός έγινε δρόμος κι ο δρόμος άπλωσε παρακλάδια σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Κι επειδή ο δρόμος ήταν κάποτε ποταμός, ήταν συνέχεια πεινασμένος.

Σ’ εκείνη τη χώρα των απαρχών ζουν μαζί πνεύματα κι αγέννητα μωρά. Έχουμε τη δυνατότητα να παίρνουμε διάφορες μορφές. Πολλοί έχουμε μορφές πουλιών. Δεν έχουμε κανέναν περιορισμό. Ζούμε μέσα σε αδιάκοπες γιορτές, παιχνίδια και πένθη. Γιορτάζουμε τους ωραίους τρόμους της αιωνιότητας. Παίζουμε πολύ, γιατί είμαστε ελεύθεροι. Και πενθούμε πολύ, επειδή πάντα μερικοί από μας έχουν μόλις γυρίσει από τον κόσμο των ζωντανών. Γυρίζουν απαρηγόρητοι για όλη την αγάπη που αφήνουν πίσω τους, για όλο τον πόνο που δεν βρίσκει λύτρωση, για όλα αυτά που δεν έχουν καταλάβει και για όλα όσα είχαν αρχίσει να μαθαίνουν, πριν τους τραβήξει πίσω η χώρα των απαρχών.

Δώδεκα και μισή. Γρήγορα πέρασεν η ώρα

απ' τες εννιά που άναψα την λάμπα,

και κάθησα εδώ. Καθόμουν χωρίς να διαβάζω,

και χωρίς να μιλώ. Με ποιόνα να μιλήσω

κατάμονος μέσα στο σπίτι αυτό.

Αυτό που ονομάστηκε Κατάρα του Πλούτου δεν περιορίζεται μόνο στην εξαθλίωση των χωρών που δεν μπορούν να προστατέψουν τους θησαυρούς τους. Οι επιπτώσεις του φαινομένου, που εντείνεται και έχει αμιγώς πολιτικές ρίζες, αφορούν το σύνολο του πλανήτη. Κι εφόσον η κατοχή φυσικών ενεργειακών πόρων θα παραμένει θεμελιώδης απαίτηση στη διασφάλιση της ισχύος, οι περιβαλλοντολογικές ευαισθησίες αντιμετωπίζονται με συμπάθεια μεν, αλλά περισσότερο ως ευχολόγια. Μέχρι τώρα. Γιατί κάτι φαίνεται ότι αλλάζει στη στάση των κεφαλαιοκρατών. Με την έννοια αυτή όσα ακολουθούν θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως ανιαρές επαναλήψεις, αν όντως δεν ήταν επίκαιρα, ανησυχητικά, αλλά και ενδιαφέροντα.

Η δίωξις των καταχραστών του δημοσίου χρήματος απετέλει πραγματικήν επιτακτικήν αξίωσιν της κοινής γνώμης. Από του Αυγούστου 1924 είχεν αποκαλυφθή σωρεία καταχρήσεων εις βάρος του δημοσίου χρήματος ή εις βάρος του χρήματος διαφόρων κοινωφελών οργανισμών. Πλείστοι δημόσιοι υπάλληλοι και στρατιωτικοί συνελήφθησαν κατηγορούμενοι ως ένοχοι δια τας καταχρήσεις αυτάς.

Κανένα πουλί δεν πετάει πολύ ψηλά,

αν πετάει με τις φτερούγες του.

Παροιμίες της Κόλασης¹.

Ο ελληνικός λαός έδειξε την πόρτα στον Γ Α Παπανδρέου. Ο Αλέξης Τσίπρας, παρακάμπτοντας τη βούληση των πολιτών, τον επαναφέρει από το παράθυρο. Μεθοδικά και σε μια πρώτη φάση δια των εκπροσώπων του. Τα προσχήματα πρέπει να τηρούνται. Οι ‘‘αγανακτισμένες’’ διαψεύσεις λειτουργούν όπως οι ανύποπτα ειδυλλιακές σκηνές στην αρχή μιας ταινίας τρόμου.

Η επιχειρούμενη αναβίωση του Γ Α Παπανδρέου, στην οποία επιδίδεται από καιρό το κυβερνών κόμμα, έχει το ιστορικό της προηγούμενο και μάλιστα με τον γενάρχη της πολιτικής δυναστείας.

Αντί ενός ακόμη ανιαρού ‘‘πολιτικού’’ σχολίου που θα εξηγεί τους κομματικούς τακτικισμούς ως το χρέος προς την πατρίδα, κι άλλα ηχηρά παρόμοια¹ παραθέτω ένα ποίημα του μεγάλου αλεξανδρινού, που ερμηνεύει επαρκώς την παρούσα κατάσταση και προλέγει ακριβώς ότι θ’ ακολουθήσει.

Μπορεί βέβαια να πέφτω έξω. Αλλά σε μια χώρα και σε μια εποχή, όπου κανείς και κυρίως ‘‘πολιτικός’’ δεν δεσμεύεται απ’ ότι λέει² , γιατί θα έπρεπε η εγκυρότητα μιας ‘‘πολιτικής’’ εκτίμησης να απασχολεί τον απλό πολίτη. Με μια άλλη διατύπωση η υποταγή των πολιτών στις απαιτήσεις της πολιτικής ορθότητας αποτελεί μια από τις πιο βασικές πηγές εισοδήματος και υπεροχής του πολιτικού προσωπικού. Η πολιτική ορθότητα δηλαδή συνιστά τη συνέχιση της θρησκοληψίας με πολιτικούς όρους.

Η περιγραφή του επεισοδίου που ακολουθεί συνοψίζει ικανοποιητικά τη διπλωματική στάση της Ελλάδας έναντι της Τουρκίας τουλάχιστον τον τελευταίο μισό αιώνα:

‘‘Κάθε φορά που από την τουρκική πλευρά προφέρονταν η λέξη διαπραγματεύσεις, ο Ανδρουτσόπουλος¹ αναπηδούσε πάνω στο κάθισμά του. Ο Ετσεβίτ το είχε πάρει χαμπάρι. Και, με τη μεγάλη του ευστροφία, κάθε φορά εφεύρισκε όλο και απαλότερη ορολογία. Όταν είδε ότι ο Ανδρουτσόπουλος ήταν αλλεργικός στη λέξη διαπραγματεύσεις, μίλησε πια, σε συνεχώς κατιούσα κλίμακα, για διαβουλεύσεις, συνεννοήσεις, ανταλλαγή απόψεων, συνομιλίες.

Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών συνεχίζει να αναγνωρίζει τον Nicolas Maduro ως τον νόμιμο Πρόεδρο της χώρας. Οι δημοκρατικές ευαισθησίες της συντριπτικής πλειοψηφίας των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων αποδεικνύονται για μια ακόμη φορά ως κενές περιεχομένου φλυαρίες. Η πολιτική διαίσθηση των ηγετών της ευρωπαϊκής ένωσης αποκαλύπτεται ως αξιοθρήνητη. 

UN Rejects Guaido, Favors Discourse With President Maduro: