Καθώς δεν μπορεί να κατευθύνει ανοιχτά τα γήινα πεπρωμένα, επειδή οι κυβερνήσεις θα αντιτίθενταν, η μυστηριώδης αυτή οργάνωση δεν μπορεί παρά να δρα μέσω μυστικών εταιρειών…Οι μυστικές αυτές εταιρίες, που δημιουργήθηκαν σιγά σιγά όποτε γινόταν αισθητή η ανάγκη τους, διαιρούνται σε διάφορες ομάδες, φαινομενικά αντίθετες,

humani dignitas opprobrium

Τι κάνει ο θεός, λοιπόν, μ’ αυτό το κύμα των αναθεματισμών

Που ανεβαίνει κάθε μέρα στα προσφιλή του αγγελούδια;

Σαν τύραννος χορτασμένος από κρέας και κρασιά,

Αποκοιμιέται στο γλυκό ήχο των φρικτών βλασφημιών μας.

Βεβαίως, είμαστε συνηθισμένοι να θαυμάζουμε καθημερινά μεγάλους ληστές, που όλος ο κόσμος μαζί μας θαυμάζει την ευφορία τους. Ωστόσο η ύπαρξή τους αποκαλύπτεται μόλις την εξετάσεις από λίγο πιο κοντά σαν ένα μακρύ έγκλημα που κάθε μέρα ανανεώνεται. Αυτοί οι άνθρωποι χαίρονται τη δόξα, τις τιμές, τη δύναμη και τα εγκλήματά τους έχουν κατακυρωθεί απ’ τους νόμους, όσο μακριά κι αν πας στην ιστορία. Και ξέρεις πως με πληρώνουν για να το ξέρω; Όλα μας δείχνουν πως ένας κλεφταράκος, κυρίως άθλιων τροφών, όπως κουραμάνες, ζαμπόν ή τυρί, τραβάει απάνω του αναπόφευκτα την επίσημη επίκριση, τις κατηγορηματικές αποδοκιμασίες της κοινότητας, τις μεγαλύτερες ποινές, την αυτόματη απώλεια της τιμής και τη ντροπή που δεν ξεπλένεται, κι αυτά για δυό λόγους.

Η πρόσφατη εκτίμηση ενός κυβερνητικού παράγοντα ότι οι συνθήκες έχουν ωριμάσει για να αναζητηθούν αμοιβαία επωφελείς συνεργασίες σε ένα διευρυμένο πεδίο με τις ΗΠΑ, κάνει επίκαιρη τη σύντομη ιστορία ή θρύλο με το γέρο Ινδιάνο και τους αστροναύτες που ακολουθεί.

Η εκπαίδευση των αστροναυτών, που θα επάνδρωναν την αποστολή του Απόλλωνα 11 στο φεγγάρι στις 20 Ιουλίου 1969, περιλάμβανε και ένα πρόγραμμα προσαρμογής στις σεληνόμορφες ερήμους των δυτικών ΗΠΑ. Οι περιοχές αυτές είναι η πατρίδα διαφόρων φυλών αυτοχθόνων Αμερικανών. Μια μέρα κάποιοι από τους εκπαιδευόμενους συναντήθηκαν τυχαία μ’ έναν γέρο Ινδιάνο. Αυτός απορημένος τους ρώτησε τι έκαναν εκεί. Του απάντησαν ότι ετοιμάζονταν για ένα ταξίδι στο φεγγάρι.

Η ιστορία είναι κάτι που έκαναν ελάχιστοι άνθρωποι,

ενώ όλοι οι υπόλοιποι όργωναν χωράφια

και κουβαλούσαν κουβάδες με νερό.

Γιουβάλ Νώε Χαράρι, Sapiens, Σελ 112.    

Με οργισμένες δημοσιεύσεις στον τύπο εκδήλωναν τη διπλωματική τους αμηχανία οι δυτικοί, όταν στις 24 Αυγούστου 1939 ανακοινώνονταν η υπογραφή του Συμφώνου Μη Επίθεσης Μολότωφ - Ρίμπεντροπ. Η προαναγγελία είχε γίνει με ένα άρθρο στην εφημερίδα Izwestija τρείς ημέρες νωρίτερα, στις 21 του μήνα, στο οποίο ο συντάκτης υποστήριζε ότι, μετά την Εμπορική Συμφωνία Γερμανίας-Σοβιετικής Ένωσης της 19^ης Αυγούστου 1939, ανέκυπτε το ζήτημα της περαιτέρω αναβάθμισης των σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών και πιο συγκεκριμένα των πολιτικών. Αγανακτισμένο το αμερικανικό Time Magazine επινοούσε τον τίτλο Communazi Pact για τη Συμφωνία και το επίθετο Communazis για να χαρακτηρίσει τους πρωταγωνιστές. Η λονδρέζικη εφημερίδα Evening Standard, που τότε βρισκόταν υπο αγγλική ιδιοκτησία, δημοσίευε στις 20 Σεπτεμβρίου 1939 την παραστατική γελοιογραφία της επικεφαλίδας. Δεν ήταν όμως αυτοί οι μόνοι που αιφνιδιάστηκαν, επειδή η πραγματικότητα ξεπερνούσε τη φαντασία τους. Ο επικεφαλής του Κομμουνιστικού Κόμματος των ΗΠΑ Earl Browder δήλωνε ότι οι πιθανότητες ύπαρξης μιας τέτοιας συμφωνίας ήταν οι ίδιες που θα είχε εκείνος να εκλεγεί στη θέση του προέδρου του εμπορικού επιμελητηρίου. Κι όλα αυτά πριν αποκαλυφθεί η ύπαρξη του μυστικού πρωτοκόλλου του Συμφώνου, βάσει του οποίου οι δύο χώρες μοίραζαν μεταξύ τους την ανατολική Ευρώπη.

Όποιος ακολουθεί το αξίωμα του Κροπότκιν: ότι δεν ανήκει στη νομιμότητα είναι καλό για μας, πρέπει να γνωρίζει ότι αυτό ισχύει στα όρια της εντολής του Στίρνερ: έχεις το δικαίωμα να είσαι, ότι έχεις τη δύναμη να είσαι.

When the going gets tough, the tough get going.

Τι είναι αισχρό, αν ο δράστης δεν το πιστεύει.

Critias, Sisyphus, fr. 19 Snell, 1 Nauck.

Κινείσαι στα όρια της εμπάθειας¹ μου είχε πεί κάποιος φίλος, όταν πριν τρία χρόνια σε μια ανάρτηση (Ο Παπατζής,29 Αύγουστου 2015) αναφερόμενος στον Α Τσίπρα έγραφα: Ακόμη και οι πιο σκληροτράχηλοι ρεαλιστές, όπως και οι πιο πανούργοι τακτικιστές δεν αποφεύγουν τελικά τη συντριβή κάτω από το βάρος του υπαρξιακού άγχους.

Πιστεύω ότι η στιγμή αυτή έφτασε για τον Α Τσίπρα και την ομάδα του το αργότερο προχτές. Αυτό αποκάλυψε, μεταξύ άλλων, η πρωτάκουστη έκκλησή του να μη ρίξουν την Κυβέρνηση!

ὅτι οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρὸς αἷμα καὶ σάρκα, ἀλλὰ πρὸς τὰς ἀρχάς, πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρὸς τὰ πνευματικὰ τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις¹.

Απόστολος Παύλος.

Υπάρχουν τρία είδη κακές συνήθειες που παρα-χρησιμοποιούμε όταν βρισκόμαστε μπρος σ’ ασυνήθιστες καταστάσεις της ζωής.

Πρώτη, να παραβλέπεις ότι γίνεται ή έγινε και να νιώθεις σαν να μην έγινε τίποτε. Αυτός είναι ο δρόμος του φανατικού.

Δεύτερη, να δεχόμαστε καθετί όπως μας παρουσιάζεται και να νιώθουμε ότι ξέρουμε τι συμβαίνει. Αυτός είναι ο δρόμος του πιστού.

Τρίτη, να βασανιζόμαστε από ένα γεγονός είτε γιατί δε μπορούμε να το παραβλέψουμε, είτε γιατί δε μπορούμε να το δεχτούμε ολόψυχα. Αυτός είναι ο δρόμος του τρελού.

Κι ο δικός σου δρόμος;

Η αντιφατικότητα των διαφόρων οικονομικών αναλύσεων, όπως του πρακτορείου Bloomberg, που εστιάζει στις αδυναμίες των ελληνικών τραπεζών και του οίκου Fitch, που τις αναβαθμίζει, οι οποίες υποδαυλίζουν τη σύμφυτη με το χρηματιστήριο κερδοσκοπία, κάνουν πάλι επίκαιρη την αφοριστική άποψη του Αμερικανού Προέδρου Franklin Delano Roosevelt.