Μήτε βαθύς στες σκέψεις ήταν, μήτε τίποτε.

Ένας τυχαίος, αστείος άνθρωπος.

Πήρε όνομα ελληνικό, ντύθηκε σαν τους Έλληνας,

έμαθ’ επάνω, κάτω σαν τους Έλληνας να φέρεται·

Στις 6 Μαρτίου 1991 ο τότε Πρωθυπουργός της Τουρκίας Τουργκούτ Οζάλ δήλωνε σε μια ομιλία του στη Σμύρνη: Θα μπορούσαμε να είχαμε πάρει τα Δωδεκάνησα, εάν η πολιτική μας δεν ήταν τόσο ψοφοδεής.

Οι Κλέφτες ίσως σώσουν την Οικουμένη,

αλλά δεν είμαι εγώ αυτός που θα φωνάξει:

Κλέφτες όλου του Κόσμου ενωθείτε!

Ηλίας Πετρόπουλος.

Η πραγματικότητα έχει τον δικό της ιδιαίτερο τρόπο να εκδικείται· σε μια πρώτη φάση γελοιοποιεί και σαρκάζει. Πριν ακόμη κάτσει η σκόνη από τα εθνεγερτήρια συλλαλητήρια, κορυφαίοι εκπρόσωποι και θιασώτες του ελληνικού αστισμού που είτε τα είχαν ‘‘κοσμήσει’’ με την παρουσία τους, είτε τα είχαν ‘‘ευλογήσει’’ από καθέδρας, βρέθηκαν ελεγχόμενοι για δωροδοκίες, οι οποίες ήχθησαν σε χρέωση του ελληνικού δημοσίου. Και τελικά διευκόλυναν την περαιτέρω οικονομική και όχι μόνο υποδούλωση της κατά τα άλλα προσφιλούς πατρίδας.

Η μνήμη είναι το θεμελιώδες δικαίωμα του ανθρώπου στη συνέχειά του. Κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει τον κόσμο να θυμάται. Έχουμε ανάγκη την Ιστορία, αλλά εσείς ξέρετε το όριο πέρα από το οποίο το βάρος της κάνει τη ζωή αβίωτη.

Παντού στην Ευρώπη όπου η Ιστορία ζέχνει, όπου η γη ξερνάει πτώματα παιδιών που χάθηκαν στις στάχτες και στη λήθη, το δέρμα του χρόνου είναι κόκκινο από το αίμα που χύθηκε. Εκεί νιώθουμε να μας τριγυρίζει η αλλόκοτη αίσθηση πως είμαστε συγκαιρινοί των χαμένων παρά των ζωντανών.

Εις μνημόσυνον αιώνιον για ότι συμβολίζει η παντοτινή ήττα των Ανθρώπων στο Auschwitz, σ’ όλα τα Auschwitz μέχρι σήμερα και σ’ όσα θ’ ακολουθήσουν:

…κι εγώ θα φύγω. Αλλά θα μείνουν τα πουλιά

να κελαηδούν, θα μείνει ο κήπος μου

με τα πράσινα δέντρα του και το πηγάδι.

Πολλά απογεύματα

ο ουρανός θα ’ναι γαλάζιος και ήρεμος

και οι καμπάνες του καμπαναριού θα σημαίνουν

όπως σημαίνουν ακριβώς τούτο το απόγευμα.

Ένα άτακτο φάντασμα πλανιέται πάνω από την οικονομία. Κυβερνήσεις, τραπεζίτες και ο Josef Stiglitz εξορκίζουν το εννιάχρονο δημιούργημα του φανταστικού Satoshi Nakamoto. Αν και μάλλον υποκρίνονται, οι διαμαρτυρίες τους έχουν κάποια βάση. Το σύστημα, που παρουσιάστηκε στις 3 Ιανουαρίου 2009 και έγινε γνωστό ως Peer-to-Peer Electronic Cash System, θέτει εν αμφιβόλω τη σημασία των μεσαζόντων και κατ’ επέκταση την ίδια την αξία των παραδοσιακών νομισμάτων που επιβλέπουν και διακινούν οι επίσημοι δημιουργοί και διαχειριστές.

Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ’ ευχήν στην Aποικία

δεν μέν’ η ελαχίστη αμφιβολία,

και μ’ όλο που οπωσούν τραβούμ’ εμπρός,

ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός

να φέρουμε Πολιτικό Aναμορφωτή.

Αμοιβαία Βέβαιη Καταστροφή

Στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμά του ο ηγέτης της Βόρειας Κορέας Kim Jong-Un δήλωσε ότι: ολόκληρες οι ΗΠΑ είναι εντός της εμβέλειας των πυρηνικών όπλων μας, κι ένα κουμπί βρίσκεται πάντα πάνω στο γραφείο μου. Αυτό είναι η πραγματικότητα, δεν είναι απειλή.

Παρά την ωμότητά της η νηφάλια και μάλλον ειλικρινής αυτή δήλωση δεν ενδείκνυται για οργισμένες αντιδράσεις, ηθικολογικές κραυγές και πολιτική εκμετάλλευση, ειδικά από τους ηγέτες του δυτικού κόσμου: Ο Κιμ Γιονγκ Ουν απλώς επαναλαμβάνει σε γενικές γραμμές το κεντρικό νόημα του δόγματος Mutual Assured Destruction (MAD) που είχε υιοθετήσει το ΝΑΤΟ καθ’ όλη την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου και επαπειλήθηκε η εφαρμογή του από την άνοιξη του 1975.

Οι ευτυχείς την Φύσιν βεβηλούσι.

Της λύπης είναι τέμενος η γη.

Αγνώστου πόνου δάκρυ στάζει η αυγή·

αι ορφαναί εσπέραι αι χλωμαί πενθούσι·

και ψάλλει θλιβερά η εκλεκτή ψυχή.