Στη θέα των εικόνων αυτών οποιαδήποτε περιγραφή φαντάζει μιαρή και βέβηλη. Ας αναλογιστούμε μόνο σιωπηρά το εξής:
Αριστερά, η εποχή,
Σε μια ακατάσχετη επιφοίτηση χρωμάτων.
Κι εκεί, προσκυνητάρι κατηφές,
έναν Χριστό, μη αναστάντα προφανώς, εγκλείει.
Aυτές τες μέρες διάβαζα δημοτικά τραγούδια,
για τ’ άθλα των κλεφτών και τους πολέμους,
πράγματα συμπαθητικά· δικά μας, Γραικικά.
Διάβαζα και τα πένθιμα για τον χαμό της Πόλης
«Πήραν την Πόλη, πήραν την· πήραν την Σαλονίκη».
Και την Φωνή που εκεί που οι δυο εψέλναν,
«ζερβά ο βασιλιάς, δεξιά ο πατριάρχης»,
ακούσθηκε κ’ είπε να πάψουν πια
«πάψτε παπάδες τα χαρτιά και κλείστε τα βαγγέλια»
πήραν την Πόλη, πήραν την· πήραν την Σαλονίκη.
Όμως απ’ τ’ άλλα πιο πολύ με άγγιξε το άσμα
το Τραπεζούντιον με την παράξενή του γλώσσα
και με την λύπη των Γραικών των μακρινών εκείνων
που ίσως όλο πίστευαν που θα σωθούμε ακόμη.
Μα αλίμονον μοιραίον πουλί «απαί την Πόλην έρται»
με στο «φτερούλν’ αθε χαρτίν περιγραμμένον
κι ουδέ στην άμπελον κονεύ’ μηδέ στο περιβόλι
επήγεν και εκόνεψεν στου κυπαρίσ’ την ρίζαν».
Οι αρχιερείς δεν δύνανται (ή δεν θέλουν) να διαβάσουν
«Χέρας υιός Γιανίκας έν» αυτός το παίρνει το χαρτί,
και το διαβάζει κι ολοφύρεται.
«Σίτ’ αναγνώθ’ σίτ’ ανακλαίγ’ σίτ’ ανακρούγ’ την κάρδιαν.
Ν’ αοιλλή εμάς, να βάι εμάς, η Pωμανία πάρθεν.»
Κωνσταντίνος Καβάφης, Κρυμμένα Ποιήματα, 1921
Στην επικεφαλίδα ο χάρτης της διεκδικούμενης Δημοκρατίας του Πόντου, 1918-1922.
Εμπρός, Ελλάς επαναστάτισσα, στάσου όρθια
κράτα με τα γερά τα όπλα την δύναμίν σου.
Δεν εγέρθηκε ένας Όλυμπος του κάκου
η Πίνδος σου και οι Θερμοπύλες, η τιμή σου.
Παρατίθεται ένα σύντομο και κυρίως απλό πρόγραμμα ασκήσεων, η εκτέλεση του οποίου σφυρηλατεί τη σωματική αντοχή και ενισχύει την ψυχική ευεξία. Απευθύνεται τόσο σε άτομα, όσο και σε ομάδες. Τα οφέλη αυξάνουν εάν το πρόγραμμα εκτελείται πριν την ανατολή του Ηλίου ή μετά τη δύση του. Δηλαδή στα χρονικά διαστήματα, που συνιστούν τις πύλες μεταξύ των δύο κόσμων. Όσοι το ακολούθησαν, προσαρμόζοντας ανάλογα και τη διατροφή1 τους, ένιωθαν άτρωτοι2.
Πριν την έναρξη του κυρίου προγράμματος ενδείκνυται προθέρμανση, παραδείγματος χάριν με burpees. (βλέπε ένθετη εικόνα) Μετά την αποθεραπεία (διατάσεις – εκτάσεις και σκοινάκι) κρίνονται αναγκαία μερικά λεπτά διαλογισμού. Το σύνολο του απαιτούμενου χρόνου υπολογίζεται στα 30 λεπτά και η συχνότητα δεν πρέπει να υπερβαίνει τις τέσσερις φορές την εβδομάδα, χωρίς να υπολείπεται των τριών.
1. Θεμελιώδεις αρχές της εν λόγω διατροφής είναι η ολιγάρκεια και η έμφαση στις φυτικές τροφές έναντι των ζωικών.
2. Δηλαδή η αποφορά σκανδάλων, όπως Novartis, Siemens, εξοπλιστικά, κεελπνο, χρηματοδοτήσεις κομμάτων και μμε. Επίσης οι αηδώς εξελληνισμένες προτάσεις και μέτρα καθ’ υπόδειξιν Velculescu, Thomsen, Schäuble. Ακόμη οι παρωχημένες και ιταμές υποδείξεις από τους υπεύθυνους πρωταίτιους του διασυρμού της χώρας, όπως αυτές που έκαναν με θράσος στο Delphi Economic Forum, δεν τάραζαν πλέον την εσωτερική γαλήνη και δεν κλόνιζαν την υγεία των ασκουμένων.
ΥΓ: Η (δήθεν) πολιτική ορθότης θα απαιτούσε κριτική και στην κυβέρνηση. Αναλογιζόμενος την (υφιστάμενη) εναλλακτική την άφησα για μια άλλη φορά.
Δυνατή προσοχή, βαθιά υπόκλιση και αυστηρή σιωπή μπροστά στην αυτοκυριαρχία, τη συγκρότηση και την εγκαρτέρηση που αποπνέει ο Υπάτιος Π. με τη στοχαστική στάση του την ώρα της υπέρτατης δοκιμασίας.
Και ως ανταπάντηση ένα σύντομο ποίημα:
Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας
κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά,
Υπήρξαν εποχές που οι ρόλοι στο Αιγαίο ήταν αντεστραμμένοι. Μετά την πρωινή επιθεώρηση του Στόλου του Αιγαίου την 5η Οκτωβρίου 1912 από τον Γεώργιο Α΄ στο Φάληρο τα ετοιμοπόλεμα πλοία απέπλεαν με κατεύθυνση τον όρμο του Μούδρου στη Λήμνο. Τον κατέλαβαν την επόμενη ημέρα για να τον χρησιμοποιήσουν ως ορμητήριο. Μετά την απελευθέρωση της Λήμνου, που ολοκληρώθηκε στις 9 Οκτωβρίου 1912, και μέχρι την 19η Οκτωβρίου 1912 απελευθερώθηκαν αμαχητί τα νησιά Θάσος, Ίμβρος, Άγιος Ευστράτιος, Σαμοθράκη και τα ιστορικά Ψαρά.
Όλοι οι πολιτισμοί αναπτύχθηκαν ανά τους αιώνες χάρη στην ορμή μιας απόλυτης και κεντρικής εξουσίας. Μια διαδικασία όμως σχεδόν αναπόφευκτη καθορίζει ότι, με το πέρασμα του χρόνου, η επάρκεια και η ενεργητικότητα των πρώτων μοναρχών να δίνουν τη θέση τους στη χλιδή, στη νωθρότητα και στην παρακμή.