Το Ξέσπασμα ενός Πρωθυπουργού
Το Ξέσπασμα ενός Πρωθυπουργού
Σε μια αγανακτισμένη και προφητική δήλωσή του μετά την πραξικοπηματική ανατροπή του πολιτικού του αντιπάλου Παναγή Τσαλδάρη, την 1η Οκτωβρίου 1935 από τον Στρατηγό Γεώργιο Κονδύλη, ο δύο φορές Πρωθυπουργός Θεμιστοκλής Σοφούλης δήλωνε:
Κοπτόμεθα πάντες και εκτραγωδούμεν τον κίνδυνον τον απώτερον του κομμουνισμού, δια να καλύψωμεν τον κίνδυνον τον οποίον ημείς οι ίδιοι δημιουργούμεν, οι προστάται δήθεν και υπερασπισταί του αστικού καθεστώτος. Τα μίση μας, αι ασχήμιαι, η εμπάθεια, η οποία έχει αποκορυφώσει τον διχασμόν του Έθνους και δημιουργήσει τον κίνδυνον, έναν κίνδυνον σύροντα το Έθνος εις την πλήρην καταστροφήν και την τελείαν αποσύνθεσίν του αυτός είναι ο προσεχής, ο ορατός, ο απτός κίνδυνος. Η καταφρόνησις προς πάσαν ηθικήν αξίαν και προς πάσαν ηθικήν έννοιαν έχει κλονίσει πλέον τα θεμέλια του κοινωνικού καθεστώτος, ώστε να μη υπολείπεται πλέον εις τους ενδεχόμενους ανατροπείς του κοινωνικού καθεστώτος βαρύ έργον. (Στο Κ Κωστής, Τα κακομαθημένα παιδιά της ιστορίας, Σελ 639,Πόλις,2013)
Στίχοι Του Ιερού Κορανίου
Στίχοι Του Ιερού Κορανίου
bismillahirrahmanirrahim
(Εν ονόματι του οικτίρμονος και ελεήμονος Θεού)
Βεβαίως, οι πιστεύσαντες και οι οπαδοί της εβραϊκής θρησκείας,
οι Χριστιανοί και οι Σαβαίοι και πάντες όσοι επίστευσαν εις τον Θεόν
και εις την ημέραν την κρίσεως, πράττοντες τα αγαθά, θα ανταμειφθώσι
παρά του Κυρίου των, ουδένα φόβον θα έχωσι και δεν θα πενθήσωσι1.
Η θρησκεία δεν επιβάλλεται.
Η αληθής οδός διακρίνεται αρκούντως της πεπλανημένης2.
Μετάφραση και Ερμηνεία Στίχων του Γεράσιμου Πεντάκη:
1.Στο εδάφιο αυτό ο Μωάμεθ δηλώνει ότι οι άνθρωποι οποιαδήποτε θρησκεία κι αν ακολουθούν, αν πιστεύουν στο Θεό και στη μέλλουσα κρίση και πράττουν το αγαθό μπορούν να σωθούν.
2.Στους συγκεκριμένους στίχους ο Μωάμεθ απευθύνεται σ’ εκείνους τους Μουσουλμάνους, οι οποίοι εξανάγκαζαν τα παιδιά τους, που ακολουθούσαν την ειδωλολατρία, να ασπαστούν τον Ισλαμισμό.
(Το Ιερό Κοράνιο, Κεφάλαιο 2o Στίχοι 59 και 257. Σελίδες 19 & 41.Δεύτερη Έκδοση, Δημιουργία, Εκδότης ΑΠ. Α. Χαρίσης.)
Ο Θρίαμβος του Θανάτου
Στο συγκεκριμένο έργο του 1562, ο Φλαμανδός Pieter Bruegel der Ältere, πραγματεύεται τον θρίαμβο του θανάτου επί της ζωής. Πρόκειται για μια δημιουργία στον απόηχο της καταστροφής από την επιδημία της πανώλης, που είχε στοιχίσει τη ζωή στο 1/3 των κατοίκων της Ευρώπης. Δύο αιώνες μετά τη συμφορά η γηραιά ήπειρος δεν είχε κατορθώσει να επουλώσει τις βαθιές πληγές της. Ο καλλιτέχνης, απαισιόδοξος από τη φύση του, δεν έβλεπε στην εποχή του παρά σκηνές βίας και λεηλασίας. Παντού κυριαρχούσε ο τρόμος, η πείνα και η αρρώστια. Ο ουρανός σκοτεινιάζει από τους καπνούς των πόλεων που καίγονται. Στην ήρεμη θάλασσα επιπλέουν μόνο μισοβυθισμένα ναυάγια. Σκορπισμένα πτώματα στο χώρο. Ένας υπέρτερος στρατός σκελετών προσεγγίζει τους λιγοστούς ζωντανούς, οι οποίοι είτε προσπαθούν να διαφύγουν, είτε κάποιοι από αυτούς, ως η μόνη πράξη θάρρους και αγωνιστικότητας στο έργο, αμύνονται. Σε ένα εκτεταμένο αριθμό σκηνών οι νεκροί, που συμβολίζονται από τους σκελετούς, παρουσιάζονται να σκοτώνουν με διάφορους τρόπους: αποκεφαλίζουν, απαγχονίζουν, πνίγουν ή εξαπολύουν άγρια και λιμασμένα σκυλιά εναντίον των ζωντανών. Άλλοι τελειώνουν στον τροχό ή κάτω από το τσεκούρι και την αιχμή των δοράτων. Ο Χάρος ιππεύει ένα κόκκινο άλογο κραδαίνοντας το δρεπάνι του. Ένας περιδεής μουσικός, που τον συνοδεύει ένας σκελετός με βιολί, δίνει τη μουσική υπόκρουση διαβάζοντας μια παρτιτούρα, που την κρατάει μια κυρία με αλλόκοτα ήρεμη έκφραση. Η φαινομενικά εξωπραγματική τριάδα ίσως και να προοικονομεί μια διάδοχη κατάσταση.
Παρά την τραγικότητα και τον συμβολισμό των επιθέσεων στη γαλλική πρωτεύουσα, των πλέον θανατηφόρων στην Ευρώπη τα τελευταία 11 χρόνια, μετά από αυτά της Μαδρίτης το 2004, η παραπομπή μπορεί και να φαντάζει υπερβολική. Για τους ανθρώπους όμως στη Μέση Ανατολή, κυρίως στη Συρία και το Ιράκ, παραμένει μια μακάβρια καθημερινή πραγματικότητα.
On-line gallery: The Triumph of Death. Museo del Prado, Madrid.
H Γενοκτονία, ο Ν Φίλης και οι Όμοιοι.
Ο μεγάλος μυστικός ποιητής της Αγγλίας William Blake, 1757-1827, αναφέρει ως παροιμίες της κόλασης τους εξής αφοριστικούς στίχους: Οδήγα την καρότσα και τ’ αλέτρι σου πάνω από των νεκρών τα κόκαλα. Το κομμένο σκουληκάκι συγχωρεί τ’ αλέτρι.
Ειδικότερα ο Σουηδός Ψυχίατρος, Εγκληματολόγος και Κομμουνιστής, έως το έτος σταθμό 1956, Nils Bejerot, 1921-1988, δημιούργησε και χρησιμοποίησε το 1973 για πρώτη φορά τον όρο Σύνδρομο της Στοκχόλμης για να περιγράψει την κατανόηση και να εξηγήσει τη συμπάθεια των θυμάτων προς τους δράστες. Η ταύτιση με τον επιτιθέμενο είναι ένας τρόπος που το ίδιο το εγώ υπερασπίζεται τον εαυτό του. Όταν το θύμα πιστέψει στις ίδιες αξίες και αρχές με τον θύτη, αυτός παύει να εκλαμβάνεται ως απειλή. Σύμφωνα με το FBI περί τα οκτώ στα εκατό θύματα βιοπραγίας παρουσιάζουν ενδείξεις συνδρόμου της Στοκχόλμης. Κάπου εκεί βρίσκονται και τα πραγματικά ποσοστά των σκουλικιών της χώρας, που συγχωρούν τ' αλέτρι.
Σταύρακας & Καραγκιόζης
Ο Σταύρακας είναι βασικό πρόσωπο του ελληνικού θεάτρου σκιών. Ντυμένος με εξεζητημένη αλλά και παρωχημένη κομψότητα, ενσαρκώνει τον τύπο του ξεπεσμένου μάγκα ήδη από τις αρχές του περασμένου αιώνα. Στο τούρκικης προέλευσης ελληνοποιημένο θέατρο του Καραγκιόζη, ο Σταύρακας εκπροσωπεί τον εκφυλισμό της λεβεντιάς σε κουτσαβακισμό και της παλικαριάς σε νταηλίκι.
Τελειωμένα.Κ.Π. Καβάφης.
Τελειωμένα
Μέσα στον φόβο και στες υποψίες, με ταραγμένο νου και τρομαγμένα μάτια,
λυώνουμε και σχεδιάζουμε το πώς να κάμουμε για ν’ αποφύγουμε τον βέβαιο
τον κίνδυνο που έτσι φρικτά μας απειλεί.
Κι όμως λανθάνουμε, δεν είν’ αυτός στον δρόμο· ψεύτικα ήσαν τα μηνύματα
(ή δεν τ’ ακούσαμε, ή δεν τα νοιώσαμε καλά).
Άλλη καταστροφή, που δεν την φανταζόμεθαν, εξαφνική, ραγδαία πέφτει επάνω μας,
κι ανέτοιμους — πού πια καιρός — μας συνεπαίρνει.
Κ.Π. Καβάφης, 1863- 1933,Αλεξανδρινός Ποιητής.
Σχέδιο του Franz Kafka,1883-1924, Μείζονος Γερμανόφωνου Λογοτέχνη.
Πόλεμος και Πόλεμος
Από δω και στο εξής, τα πάντα είναι μόνο ψέμα, κι αυτό το ψέμα, είπε κουνώντας το κεφάλι, έχει παρεισφρήσει μέχρι τα πιο μυστικά μύχια της ψυχής μας, μην αφήνοντας κανέναν χώρο για τις προσδοκίες και τις ελπίδες μας, κι αν ποτέ, μια μέρα, ερχόταν αυτό που δεν ερχόταν ποτέ, αν ποτέ μια μέρα, ξαναγινόταν όπως ήταν πριν, να ποιο είναι το μήνυμα που θα επιθυμούσε να μεταβιβάσει στους ανθρώπους:
bost
Αρμόδιο Εικαστικό Σχόλιο Προϋπολογισμού 2016.Η ρακένδυτη Ελλάς, ο Πειναλέων και η Ανεργίτσα. (Δημιουργία του αμίμητου Μποστ 1958) Σ' αυτόν τον τόπο όμως ακόμη και οι θρήνοι είναι αισιόδοξοι:Ἡ Ρωμανία κι ἂν πέρασεν ἀνθεῖ καὶ φέρει κι ἄλλο,αντηχεί κι επαληθεύεται η ραψωδία της Ποντιακής Μούσας ανά τους αιώνες.
Bost
Ο ÇiprAndréas περιοδεύων προς άγραν1επενδύσεων, αφού πρώτα κατετρόπωσε τους διεθνείς καπιταλιστές ή μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά. Οι αφελείς, έχοντας απωλέσει το 94% των κεφαλαίων, που τοποθέτησαν στις συστημικές τράπεζες της χώρας, αδημονούν να εξιλεωθούν αυτοπυρπολούμενοι στην αγορά του Çipristan, πρώην Samaristan.
1.άγρα, η: επίμονη αναζήτηση, κυνήγι, κυρίως στην έκφραση προς άγραν.
Γελοιογραφία του Μεγάλου Χρύσανθου Μποσταντζόγλου, 1958.
Μπόστ
Πάρε το δύσκο τούτονε που γράφη τ’ όνομά μου, κε πέστους να σου δόσουναι να φάναι τα πεδγιά μου.
Κε παρακάλα Παναή με δάκρηα στα μάτια, κτηπόν αράδα μέγαρα κε μπένον εις παλάτια.
Πήτε μπίτε1, μπήτε βγήτε κι εν ανάγκη κσαναμπήτε. Κι αν δεν λάβετε των μάρκων αποκεί μην ξεκολείτε.
(Όπου Παναής Αλέξιος. Όπου Βόνη Βερολίνο. Όπου μάρκα ευρώ. 1. μπίτε: φωνολογική απόδοση του γερμανικού ρήματος bitten, που σημαίνει κυρίως παρακαλώ.)
Η περί πολλά σκωπτική και επίκαιρη αυτή δημιουργία χρονολογείται από τα τέλη της δεκαετίας του 1950.
Χρύσανθος (Μέντης) Μποσταντζόγλου, (Μπόστ),1918-1995. Αμίμητος, Διαχρονικός, Καίριος.