Στον απόηχο των Panama Papers, των WikiLeaks και της Αξιολόγησης κάποιοι σχεδιάζουν και μια άλλη, και μάλιστα χειρότερη Κόλαση τόσο για τους (νεο)αντιδραστικούς, όσο και για τους (ψευτο)προοδευτικούς φιλελέδες. Ο Victor Everhardt είναι ένας από αυτούς. Ο 47χρονος δικηγόρος και αντιδήμαρχος της τέταρτης μεγαλύτερης πόλης της Ολλανδίας, της Ουτρέχτης, εισηγείται τη μηνιαία καταβολή ενός μισθού 1.200 ευρώ σε κάθε άεργο και απράγμονα πολίτη. Το συγκεκριμένο είδος πληρωμής, σε αντίθεση με τα συνήθη επιδόματα ανεργίας και τις διάφορες κοινωνικές παροχές, δεν θα εξαρτάται από προϋποθέσεις, ούτε και θα υπόκειται σε υπηρεσιακούς ελέγχους.
Όταν μετά από είκοσι χρόνια οι ίδιοι πολιτικοί, με άλλα ονόματα, θα επιλύουν τα ίδια προβλήματα στους ίδιους τόπους, η τεχνολογία θα έχει πραγματοποιήσει ένα ακόμη τεράστιο βήμα για την ανθρωπότητα: θα έχει μεταφέρει τη ματαιοδοξία, το φθόνο και την αρπακτικότητά μας στον Άρη. Θα έχει μεταφέρει και την περιέργειά μας. Ας επιχειρήσουμε μια φανταστική απόδραση ως περίεργοι.
Για όσους πιστεύουν στις συμπτώσεις τα παρακάτω μπορεί να είναι ασύνδετα και να μη σημαίνουν τίποτε. Οι υπόλοιποι, που ίσως ψυχανεμίζονται κάποιες αλληλουχίες, καλά θα κάνουν τουλάχιστον να ανησυχούν. Πριν συνεχίσω όμως μια εξήγηση για τον τίτλο. Η γερμανική έκφραση Jedem das Seine μπορεί να αποδοθεί στα ελληνικά με τη φράση στον καθένα ότι του αξίζει.
Η πρόσφατη επιτυχία του Max Planck Institut στον τομέα της Φυσικής Πλάσματος αποτελεί ένα ορόσημο στο χώρο της τεχνολογίας παραγωγής ενέργειας. Το συγκεκριμένο επιστημονικό επίτευγμα αποκαλύπτει επίσης έναν απο τους λόγους που οι Γερμανοί θα συνεχίσουν να βρίσκονται ανάμεσα στους κυρίαρχους λαούς. Για τις ηγέτιδες, κυρίως πολιτικές, ομάδες της χώρας μας, που πάντα δημαγωγικά, είτε πιθηκίζουν, είτε ξορκίζουν τη Γερμανία, θα μπορούσε να είναι ένα μάθημα για το τι συνιστά την πρόοδο και πως επιτυγχάνεται αυτή.
Μια απάντηση στις πρακτικές της καταστροφής και στις επαγγελίες του μίσους.
Έχοντας φτάσει στο σημείο που προφήτευε ο μηδενισμός του Friedrich Nietzsche (1844- 1900): το καλό, ακριβώς, έχει την ανάγκη να δικιολογηθεί, ετοιμαζόμαστε για το επόμενο βήμα: για λόγους ηθικής θα σταματήσουμε μια μέρα να κάνουμε το καλό1. Η άκρατη αλαζονεία και η απότοκός της αδυναμία για συναίσθηση, κυρίαρχα γνωρίσματα στη λειτουργία των αγγέλων του θανάτου, αναιρούν το πρωταρχικό θεμέλιο κάθε συνύπαρξης, δηλαδή την πίστη. Την κάθε πίστη, με πρώτη αυτήν στην ίδια τη ζωή και στην αξία της. Οι αφιονισμένοι2 οπαδοί εκτελούν το δολοφονικό έργο της καταστροφής με αυταπάρνηση: αν κάποιος θέλει να γίνει δημιουργός, πρέπει να γίνει πρώτα εξολοθρευτής, για να κτιστεί ένα ιερό, πρέπει να γκρεμίσουμε ένα άλλο, έτσι είναι ο νόμος. Με θλιβερή, όσο και τετριμμένη σκληρότητα συνεχίζει ο μηδενιστής φιλόσοφος το παραλήρημά του. Την επιχειρηματολογία του θα τη ζήλευε κάθε απολογητής του εκδικητικού μισανθρωπισμού και της τυφλής βίας. Αν και μέχρι σήμερα δεν κατέστη γνωστός ο βαθμός επίδρασης του μηδενισμού στους επιτελείς του ISIS, οι ενέργειές τους ακολουθούν με ακρίβεια τις αρχές του συγκεκριμένου τρόπου σκέψης.
Σε πείσμα μιας μερίδας φθονερών σοφολογιότατων ευνούχων η Ευρωπαϊκή Ιδέα φαίνεται να επικρατεί για άλλη μια φορά πάνω στους εσχατολογικούς πόθους των φασιστοειδών απολήξεων των δύο πολιτικών άκρων. Αν και με αδικαιολόγητη καθυστέρηση, η Ηγεσία της Ένωσης αναγνώρισε στο οξύ προσφυγικό ζήτημα, που δημιούργησαν και ενισχύουν τα αυταρχικά ινδάλματα των προαναφερθέντων, μια ακόμη δοκιμασία που όχι μόνο ταράζει τα σχετικά ήρεμα νερά στην ευρωπαϊκή επιφάνεια, αλλά απειλεί τους θεμελιακούς δεσμούς του κοινού οικοδομήματος.
Ο ιπποτισμός μιας μερίδας αριστερών προστατών του λαού επιβεβαιώνει τη γνωστή σουρεαλιστική άποψη ότι η ζωή αντιγράφει την τέχνη. Προσωπικά και με τα μέχρι τώρα δεδομένα διαπιστώνω στους αντιστασιακούς του ένδοξου όχι και της περήφανης δραχμής την τέλεια ταύτιση με τον θρυλικό Δον Κιχότη του Μιγκέλ ντε Θερβάντες1.
Έχοντας πλήξει από τους μηρυκασμούς της πανσπερμίας των τετριμμένων εσχατολογικών ‘σεναρίων’ μιας πλειάδας γραφικών σχολιαστών, θέλοντας ωστόσο να συμβάλλω στη γενικότερη συζήτηση με αφορμή τις ‘αγωνιώδεις’ διαπραγματεύσεις και από μια άλλη οπτική παραθέτω έναν σχετικά άγνωστο διδακτικό μύθο της Ανατολής με ήρωα το Νασρεντίν Χότζα.
Τώρα έγινα ο Θάνατος. Ο Καταστροφέας των Κόσμων.
Μπαγκαβάτ-Γκίτα, Ιερό Ινδουιστικό Έπος
Το αγγλικό ρήμα snipe σημαίνει δύο πράγματα: το χτύπημα υπό κάλυψη και απόσταση ή τη δυσάρεστη και ανεπιθύμητη κριτική. Στο κείμενο που ακολουθεί θα υποστηρίξω την πρώτη έννοια χρησιμοποιώντας τη δεύτερη.Με αφορμή την υπόθεση του τελευταίου κινηματογραφικού έργου (American Sniper) του ακμαίου 84-χρόνου Clint Eastwood, παραθέτω κάποιους τρόπους αντιμετώπισης της βίας στην ασύμμετρη εκδοχή της.
Η σουρεαλιστική οπερέτα της και καλά σύγκρουσης ‘δύο κόσμων' κορυφώνεται και εκφυλίζεται σε μια φανφαρονική αντιπαράθεση κυρίως ανάμεσα στην τετριμμένη συντηρητική κοινοτυπία της κινδυνολογίας (banal) και στο φτηνιάρικο προοδευτικό νταηλίκι (kitsch), που πλασάρονται ως πολιτικές προτάσεις. Εξυπακούεται ότι και οι δύο προσεγγίσεις εκπηγάζουν από την ίδια χυδαία κυνική, όσο και βαθιά ριζωμένη λαϊκίστικη αντίληψη των ανεκδιήγητων πραιτοριανών του δήθεν πολιτικού σχεδιασμού ότι ο κόσμος τέτοια θέλει και τόσα καταλαβαίνει.