Είσαι ιδιοκτήτης μιας από τις αποθήκες δηλητηρίου. Πρέπει να φοβάσαι… Η εφημερίδα αντί να είναι ιερατείο, έχει γίνει ένα μέσο για τα κόμματα, μέσο, εμπορευματοποιήθηκε και σαν όλα τα εμπόρια δεν έχει ούτε πίστη, ούτε νόμο… Όλες οι εφημερίδες είναι μαγαζιά τα οποία πουλάνε στο λαό λόγια σ’ ό,τι χρώμα τους αρέσει. Αν υπήρχε μια εφημερίδα καμπούρηδων θα αποδείκνυε πρωί και βράδυ την ομορφιά, την καλοσύνη, την ανάγκη των καμπούρηδων. Μια εφημερίδα δεν υπάρχει πια για να φωτίσει, αλλά για να κολακέψει γνώμες. Έτσι, όλες οι εφημερίδες θα είναι σε δεδομένο χρόνο αισχρές, υποκριτικές, βρώμικες, ψευδείς, δολοφονικές. Θα σκοτώνουν τις ιδέες, τα συστήματα, τους ανθρώπους και θα ευημερούν απ’ αυτό. Θα έχουν το κέρδος των λογικών όντων: το κακό θα γίνεται χωρίς να είναι κανένας ένοχος…θα είμαστε όλοι αθώοι και θα μπορούμε να πλένουμε τα χέρια μας από κάθε βρωμιά. Ο Ναπολέων έδωσε την εξήγηση αυτού του ηθικού ή ανήθικου, όπως σας αρέσει, φαινομένου, μέσα σε μια υπέροχη φράση που του την υπαγόρευσε η θητεία του στη Συνέλευση: Τα συλλογικά εγκλήματα δεν αφορούν κανέναν. Η εφημερίδα μπορεί να έχει την πιο ωμή συμπεριφορά. Κανείς ξεχωριστά δεν τη θεωρεί βρώμικη…

Αυτό που παρουσιάζεται στο video που έχει επισυναφθεί μπορεί να ενδιαφέρει λίγους· αφορά όμως πολλούς. Όσοι ανησυχούσαν αόριστα, τώρα μπορούν να τρομάζουν άφοβα. Επειδή όμως στα θέματα της σύγχρονης τεχνολογίας είμαστε υπανάπτυκτοι, τουλάχιστον ας μην θεωρηθούμε και πολιτισμικά ανιστόρητοι. Οι Αμερικανοί μπορούν δικαιολογημένα να υπερηφανεύονται και να επιδεικνύουν τα επιτεύγματα της Boston Dynamics - κι αυτά είναι όσα (μάλλον) επιτρέπεται να εκτεθούν. Εμείς μπορούμε να αναπολούμε τις ολόχρυσες θεραπαινίδες, σαν ζωντανά κορίτσια του Ομήρου. Δεν μπορώ να πω να περηφανευόμαστε. Γιατί; Απλά κοιτάξτε γύρω σας. Και αναλογιστείτε κι εσείς, όπως κι εγώ, τι κάναμε για να είμαστε και περήφανοι. Κάποιοι αιθεροβάμονες προγονόπληκτοι επιμένουν ακόμη ότι οι Έλληνες θα πρέπει να διδάσκουν πολιτισμό. Οι καμένες Μυκήνες, η πλημμυρισμένη Ακρόπολη και το επιδεικτικό όργιο των εμβολιασμών της εκατοντάδας και πλέον (128) των κυβερνητικών στελεχών και των συμβίων τους είναι από μόνα τους αρκετά για να τρέψουν σε φυγή οποιοδήποτε ορθοβαδιστικό ανθρωποειδές. Αλλά ας αφήσουμε αυτά τα τετριμμένα και γνωστά ενοχλητικά κι ας χαθούμε για λίγο στη μαγεία των στίχων του Ομήρου, κρατώντας την απορία για το τι είχε υπόψη του όταν περί το 750 π.Χ. έγραφε τα πρακάτω:    

Η αυταπάτη δεν είναι δυνατή. Οι ορίζοντες δεν υπόσχονται τίποτα. Ο θυμός κι η ανημποριά που προκαλούνται κάποιες φορές από την έκπληξη και το δέος δημιουργούν τόσο πόνο και αμηχανία, ώστε τουλάχιστον προσωρινά να μην μπορείς όχι να αντιδράσεις, αλλά ούτε καν να φωνάξεις. Νομίζω ότι σ' αυτό το παροδικό φαινόμενο οφείλεται η επιβίωση αυτής της κυβέρνησης. Επαναλαμβάνω τους προσδιορισμούς προσωρινά και παροδικό και το περιορίζω στο συγκεκριμένο πολιτικό προσωπικό. (Η παροδικότητα βέβαια της οθωμανικής κυριαρχίας διάρκεσε τουλάχιστον τετρακόσια χρόνια. Η δικτατορία όμως μόνο εφτά.)   

Αφού έκαψαν τις Μυκήνες το καλοκαίρι, πλημμύρισαν την Ακρόπολη το χειμώνα. Κατάφεραν δηλαδή να πλημμυρίσουν την κορυφή ενός λόφου. Η λέξη λαῖλαψ, -ᾰπος, ἡ (από το επιτατικό λα-, λαι-)· θύελλα, μανιασμένη καταιγίδα, τυφώνας, ανεμοστρόβιλος, σε Όμηρ.(LIDDELL & SCOTT. Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας) εννοείται κυριολεκτικά από κάθε άποψη.

Δείτε ένα σύντομο σχετικό video:

Νυκτιφαὲς περὶ γαῖαν ἀλώμενον ἀλλότριον φῶς¹.

Παρμενίδης, Περί Φύσεως.

Στη φυλή Kikuyu, στην Κένυα, τις νύχτες με φεγγάρι, γεμίζουν με νερό διάφορα σκεύη και μονολογούν ψιθυριστά μυστικές προσευχές και ακατάληπτα ξόρκια για να αιχμαλωτίσουν το φεγγάρι μέσα στο νερό. Αυτό το νερό το κρατάνε για τις σκοτεινές νύχτες και μ’ αυτό θεραπεύουν τους αρρώστους τους.

Ακούγαμε σιωπηλοί με φανερή προσπάθεια συγκατάβασης. Το τελετουργικό φάνταζε στην ορθολογική σκέψη μας δεισιδαιμονικό και απόκοσμο. Ο μάγος το έβλεπε και το διάβαζε στα απορημένα πρόσωπά μας.  

Η γαμψή μύτη και τα φαρδιά ρουθούνια τόνιζαν τη σιωπηλή περιφρόνηση και την περήφανη θλίψη που σκορπούσε το αγέλαστο ασκητικό πρόσωπο. Μας έβλεπε χωρίς να μας κοιτάζει. Το αεικίνητο βλέμμα σάρωνε μακριά προς τον ανατολικό ορίζοντα. Τα διεισδυτικά σκούρα μάτια αντανακλούσαν το απόμακρο φως και την ψυχρή σιγουριά των ανθρώπων που κράτησαν τη επαφή με την αρχέγονη γνώση και είδαν πέρα από τον κόσμο που βλέπουμε εμείς. Tο λεπτό και νευρώδες κορμί έδειχνε σφριγηλό παρά την ηλικία που μαρτυρούσε η σκαμμένη όψη. Η στάση του καθισμένου σώματος αποκάλυπτε την επαγρύπνηση αιλουροειδούς. Η κυματοειδής ενέργεια που εξέπεμπε ακολουθούσε το σταθερό ρυθμό των αραιών αναπνοών. Η ήρεμη παρουσία του δέσποζε στο χώρο.

In omnibus requiem quasivi,

et nusquam inveni nisi in angulo cum libro¹.

Thomas a Kempis, 1380-1471.

25 Τώρα, φτάνει τώρα να μπορώ να ζω ευχαριστημένος με το λίγο και να μην είμαι δοσμένος πάντα σε μακρινές (στρατιωτικές) πορείες, αλλά να αποφεύγω τις πύρινες ανατολές του Κυνάστρου* στη σκιά ενός δέντρου κοντά σε ρυάκια με τρεχούμενο νερό.

Ούτε όμως να ντρέπομαι να κρατώ πότε πότε τη δικέλλα ή να σαλαγώ

30 με τη βουκέντρα τα αργά βόδια. Ούτε να με στενοχωρεί να κουβαλήσω στην αγκαλιά μου ένα αρνάκι ή να ξαναφέρω στο σπίτι τη γέννα μιας γιδούλας, που ξεμοναχιάστηκε όταν την ξέχασε η μητέρα της.

Εσείς όμως, κλέφτες και λύκοι, λυπηθείτε το μικρό κοπάδι μου: από μεγάλο κοπάδι πρέπει να ζητάτε το κυνήγι σας.

35 Εδώ εγώ συνηθίζω κάθε χρόνο και το βοσκό μου να εξαγνίζω και να ραίνω με γάλα την ειρηνική θεά των κοπαδιών (Πάλη**).

Ελάτε, θεοί, και μην περιφρονείτε εσείς τα δώρα απ’ το φτωχικό μου τραπέζι ούτε από τις πήλινες κούπες.

Πήλινες κούπες κατασκεύασε για δική του χρήση ο παλιός

40 αγρότης και τις έπλασε από εύπλαστη λάσπη.

Δεν αναζητώ εγώ τα πλούτη και τους καρπούς των πατέρων μου, που τους έφερε στον παλιό πρόγονό μου η σοδειά, η αποθηκευμένη. Μικρό σπαρμένο χωράφι μου φτάνει. (Μου φτάνει) αν μπορώ να αναπαύομαι στο κρεβάτι και να ξεκουράζω τα μέλη μου σε συνηθισμένο κλινάρι.