Αυτή υπήρξε η πραγματική αρχή της ένοπλης αντίστασης του ελληνικού λαού και της ηγεσίας του στην απρόκλητη φασιστική θηριωδία. Ο Χίτλερ δήλωνε χωρίς περιστροφές το θαυμασμό του και θεωρούσε σίγουρη την επιτυχία του αγώνα των Ελλήνων. Στην ελληνοαλβανική μεθόριο ο Άξονας είχε υποστεί τις πρώτες του ήττες. Την άνοιξη του 1941 ο Χίτλερ ομολογούσε τη βαθιά λύπη του που θα αναγκαζόταν να εκστρατεύσει εναντίον της Ελλάδας, εναντίον της οποίας δεν είχε τίποτε και την οποία αναγνώριζε ως τη φωτοδότρα της Ευρώπης. Και φυσικά η αναγνώριση από έναν αντίπαλο που, όπως δήλωνε ο Στάλιν το Δεκέμβριο του 1943 στο περιοδικό Time, απαιτήθηκε η σύμπραξη σχεδόν όλου του κόσμου για να τον νικήσει, έχει τη δική της ιδιαίτερη αξία. Τα υπόλοιπα είναι πιο γνωστά. Όπως για παράδειγμα η διαρκής και ανάξια κακοποίηση της ιστορικής αλήθειας¹. Μιας αλήθειας που συνθλίβεται ανάμεσα στην ασύγγνωστη άγνοια των ειλικρινών, αλλά χειραγωγούμενων εθνικοφρόνων και στην εμπαθή διαστρέβλωσή της από τα προπαγανδιστικά φερέφωνα της διεθνιστικής εκδοχής της πάλαι ποτέ σοβιετικής ένωσης. 

Προσωπικά θεωρώ την ποιότητα του ψυχικού μετάλλου του καθενός και της καθεμιάς ευθέως ανάλογο του ρίγους που αισθάνεται, όταν ακούει τον εκφωνητή: 

Δείτε και ακούστε το σχετικό video

Η ιστορία δεν δείχνει έλεος¹.

Henry Kissinger

Από το 430 π.Χ. μέχρι και το 2020 μ.Χ. οι αρρώστιες επηρέασαν καταλυτικά τις παγκόσμιες εξελίξεις. Καταλυτικά σημαίνει την επιτάχυνση είτε της ανόδου είτε της πτώσης των μεγάλων δυνάμεων της κάθε εποχής.

Τα ιστορικά παραδείγματα, με κορυφαία την περίπτωση των ΗΠΑ, μπορούν να βοηθήσουν στη συνειδητοποίηση των επιπτώσεων της πανδημίας. Μπορούν επίσης να επιτρέψουν και προβολές στο μέλλον.

Αν υπάρχει κάτι στο οποίο να συμφωνεί σχεδόν το σύνολο όσων μελετούν την ιστορία, ασχέτως εποχής και σχολής σκέψης, είναι στο ότι το μέγεθος και οι επιδράσεις των γεγονότων μιας εποχής σπάνια ή ποτέ δεν αποκαλύπτονται στους συγχρόνους της. Εννοείται ότι αυτό το καθόλου εύκολο καθήκον αφορά πρωτίστως τις ηγεσίες. Το αποτέλεσμα της ελλιπούς αντίληψης είναι η μοιραία υποτίμηση των κινδύνων. Οι μεγαλύτερες καταστροφές στην ιστορία υπήρξαν συνέπειες αρχικά περιορισμένης συνειδητοποίησης και στη συνέχεια λανθασμένων εκτιμήσεων. Κι όταν οι ήδη πολύπλοκες περιστάσεις επιβαρύνονται από απρόβλεπτα γεγονότα, οι τραγωδίες γίνονται αναπόφευκτες. Η μάστιγα του κορωνοϊού είναι ένα τέτοιο γεγονός.  

Οὒτοι συνέχθειν, ἀλλά συμφιλεῖν ἔφυν.

(Δε γεννήθηκα για να μισώ, αλλά για ν’ αγαπώ)

Σοφοκλέους Αντιγόνη. Στίχος 523.

Δεν υπάρχει χειρότερη τιμωρία, χειρότερη φρίκη από το να μεταμορφώνεις μια στιγμή σε αιωνιότητα και ν’ αποσπάς τον άνθρωπο από το χρόνο και την αδιάκοπη κίνησή του.

Οι μεγάλοι της Ιστορίας το ήξεραν αυτό. Προχωρούσαν. Περνούσαν στην επόμενη φάση της πραγματικότητας και της ζωής. Αυτό τους έκανε μεγάλους.

Ο Βενιζέλος είχε προτείνει τον Κεμάλ για το Νομπέλ ειρήνης το 1932. Ο Κεμάλ και ο Ινονού, που από το 1912 και μετά ταύτιζαν την Ελλάδα με τον Βενιζέλο, συμβουλεύονταν τον Έλληνα πολιτικό μέχρι το θάνατό του το 1936 για κάθε ελληνοτουρκικό ζήτημα κι αυτό άσχετα με το ποιος ασκούσε την πρωθυπουργία στην Ελλάδα.

Η ιστορία ούτε άρχισε, ούτε τελείωσε με τις βαρβαρότητες του Τοπάλ Οσμάν και του πρίγκηπα Ανδρέα. Σε μια αντιπαράθεση με τον Ιωάννη Μεταξά, που πρότεινε τη ημιουργία αυτόνομου καθεστώτος στη Σμύρνη και φιλική σύμπραξη με την Τουρκία, ο Αθανάσιος Εξαδάκτυλος,που το 1921-22 υπηρέτησε για σύντομο διάστημα ως αρχηγός ΓΕΣ, είχε αντιτείνει "Αυτοί μας σφάζουν". Ι.Μεταξάς:"Μας σφάζουν, εφ' όσον εθέσαμεν ως πρόγραμμά μας την κατάκτησιν των εν Μικρά Ασία. Αφ' ότου ηξεύρουν, ότι την φιλίαν μας δεν θα την έχουν ποτέ, ότι την έχθρα μας δεν την μεταβάλλει τίποτε, και συνεπώς τίποτε δεν έχουν να κερδίσουν από ημάς. Βέβαια αυτά δεν δικαιολογούν τα σφαγάς. Αλλά δεν σφάζομεν και ημείς;" Αθ. Εξαδάκτυλος: Σφάζομεν. Βέβαια, θέλομεν και πρέπει να τους εξοντώσωμεν. Ο Τούρκος δεν εννοεί αλλιώς. (Φάνη Κλεάνθη, Έτσι χάσαμε τη Μικρασία, Σελ. 167-168.)       

Κανένα πουλί δεν πετάει πολύ ψηλά,

αν πετάει με τις φτερούγες του.

Παροιμίες της Κόλασης¹.

Ο ελληνικός λαός έδειξε την πόρτα στον Γ Α Παπανδρέου. Ο Αλέξης Τσίπρας, παρακάμπτοντας τη βούληση των πολιτών, τον επαναφέρει από το παράθυρο. Μεθοδικά και σε μια πρώτη φάση δια των εκπροσώπων του. Τα προσχήματα πρέπει να τηρούνται. Οι ‘‘αγανακτισμένες’’ διαψεύσεις λειτουργούν όπως οι ανύποπτα ειδυλλιακές σκηνές στην αρχή μιας ταινίας τρόμου.

Η επιχειρούμενη αναβίωση του Γ Α Παπανδρέου, στην οποία επιδίδεται από καιρό το κυβερνών κόμμα, έχει το ιστορικό της προηγούμενο και μάλιστα με τον γενάρχη της πολιτικής δυναστείας.

Η συνηθισμένη ποικιλία και ένταση των αναμενόμενων αντιδράσεων με αφορμή την αρχική συμφωνία Τσίπρα-Ζάεφ έχει το θλιβερό ιστορικό προηγούμενό της στο δεύτερο μισό του 19^ου αιώνα. Οι απαρχές του σωβινισμού¹ στην Ελλάδα, απότοκες του οποίου μπορεί να θεωρηθούν οι διαμαρτυρίες της πλειονότητας των πολιτών, ανιχνεύονται την ίδια αυτή περίοδο.

Ήταν η περίοδος της βαλκανικής κρίσης μετά τον Ρωσοτουρκικό Πόλεμο του 1877-78, τη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου (3 Μαρτίου 1878) που είχε τερματίσει τη σύγκρουση και το Συνέδριο του Βερολίνου (13/6 – 13/7 1878), όταν στις 16 Μαρτίου 1881 η Υψηλή Πύλη ανακοίνωνε στην τότε κυβέρνηση του Αλέξανδρου Κουμουνδούρου την απόφασή της να παραχωρήσει στην Ελλάδα τη Θεσσαλία και μέρος της Ηπείρου.