Λένε* πως το σούρουπο και το χάραμα ανοίγουν και κλείνουν οι πύλες των δύο κόσμων.

Ωστόσο τίποτε δεν συγκρίνεται με τις μαρμαρυγές των καθαρών απόβραδων όταν αναγγέλλουν τη σιωπηλή έξαψη μιας δροσερής και φεγγαρόλουστης νύχτας.

Οι κρύες και ξάστερες νύχτες ευνοούν την ψυχική διέγερση και το στοχασμό. Τις νύχτες γινόμαστε ροές ενέργειας. Είναι οι ώρες που ακολουθούμε τους αόρατους δεσμούς των κυματοσυναρτήσεων που δεν αναγνωρίζουν και έτσι δεν περιορίζονται από χώρους και χρόνους**.

Με τις κυματοσυναρτήσεις αλληλεπιδρούμε, κάποιες φορές ακόμη και παρά τη θέλησή μας, με άλλους ανθρώπους, αθροίσματα σωματιδίων σε προσωρινή τάξη ή και μετά από αυτήν, με τους οποίους είμαστε ή υπήρξαμε κάποτε συνδεδεμένοι και που τώρα είναι ή πιστεύουμε πως είναι απομακρυσμένοι ή και χαμένοι πια για μας κι εμείς για εκείνους.   

Στην αδυσώπητη φωταύγεια της ημέρας επανακτούμε τη σωματιδιακή μας υπόσταση μόνο και μόνο για να προβάλουμε σε ανιαρές φλυαρίες και επίπονες διαδικασίες τις νυχτερινές ενατενίσεις.

* Οι Σαμάνες στις στέπες της Κεντρικής Ασίας, οι Μάγοι στις ερήμους της Αμερικής και Άλλοι Θεράποντες της Μη Εκφυλισμένης Γνώσης.

** Η σύγχρονη φυσική θεωρεί το χώρο και το χρόνο προβολές της βαθύτερης εικόνας του μικρόκοσμου: That Einstein's equations can be rewritten thermodynamically implies that space and time are also emergent properties of this deeper microscopic picture. (2010 by Erik Verlinde of Amsterdam University, The Economist, August 28th - September 3rd 2021, p. 64.)

#fullmoon #energy #space #time

Life is a tragedy to those who feel and a comedy to those who think. Molière.

Είναι επίσης φανερό πως ούτε οι ανώτατες φύσεις ούτε τα λιγότερο ανεπτυγμένα στρώματα της ανθρωπότητας δεν θα μπορούσαν να ευνοήσουν ένα τέτοιο σύστημα· οι τελευταίοι αυτοί, αν τύχαινε να έχουν κάποια σχέση με το σύστημα, το χρησιμοποιούσαν μόνο και μόνο σαν δικαιολογία για μια ζωή έκλυτη, όπως οι άνθρωποι αυτού του τύπου είναι ικανοί να κάνουν με οποιοδήποτε υλιστικό σύστημα.

Υπάρχει όμως κι ένας μέσος τύπος ανθρώπου, ο ευαίσθητος, ο διανοούμενος, αυτός που χωρίς να είναι πολύ βαθύς στη σκέψη του έχει μια τάση να κατέχεται από φόβους όχι υλικούς. Ο άνθρωπος του τύπου αυτού κινδυνεύει να κυριευτεί είτε από μια άσκοπη μελαγχολία, είτε από μια νοσηρή θρησκευτικότητα ή και από απλή δεισιδαιμονία, αν δε βρει κάποιο σύστημα (θρησκευτικό ή φιλοσοφικό) που να είναι σε θέση να το εννοήσει και να μπορέσει να γίνει γι' αυτόν ένας οδηγός για τη ζωή του και μια πηγή ανακούφισης από τον τρόμο του για το άγνωστο, σ' αυτή τη ζωή ή σε κάποια άλλη.

Στη νοοτροπία και την ψυχοσύνθεση αυτού του ανθρώπινου τύπου ο Επικουρισμός φαίνεται πως είχε ιδιαίτερη απήχηση· προκειμένου γι' αυτόν επίσης τον τύπο είναι πιθανόν αληθινές οι συχνές αναφορές του Λουκρήτιου για την επικράτηση των δύο φόβων που για την απαλλαγή της ανθρωπότητας απ' αυτούς ευγνωμονεί πάνω απ' όλους τον Επίκουρο, του φόβου για το θάνατο και του φόβου για το υπερφυσικό.      

H.J.Rose, Ιστορία της Λατινικής Λογοτεχνίας, ΜΙΕΤ 1993, Σελ. 127 - 128.  

#βιασμος #Δωδωνης #Lucretius

Είναι δυνατόν η πραγματικότητα να μην ξεπερνά απλώς τη φαντασία αλλά να προηγείται, ή μάλλον να τρέχει προκαταβολικά για να διορθώσει τις ζημιές που θα δημιουργήσει η φαντασία;

Είναι! Μας το δείχνει η 38-χρονη (!) Αντιγόνη Ντρισμπιώτη. Και μας το δείχνει με τη διπλή επιτυχία της που αποδεικνύει πως δεν βρίσκεται τυχαία και συγκυριακά στην κορυφή της Ευρώπης.

Οι θυσίες, το πάθος, η αντοχή και η αφοσίωσή της είναι μοναδικά και ιδιαίτερα. Μ’ άλλα λόγια δεν είναι αντιπροσωπευτικά. Όλα αυτά, όσο κι αν προβάλλονται σαν δημόσιες αρετές, δεν μας αφορούν όλους. Απευθύνονται σε λίγους. Στους λίγους που δεν ικανοποιούνται ανακαλύπτοντας φταίχτες ή βρίσκοντας δικαιολογίες για να συμφιλιώνονται με την παραίτησή τους.

Η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη κάνει και κάτι άλλο και μάλιστα επώδυνο. Μας ξεμπροστιάζει. Ξεμπροστιάζω σημαίνει αποκαλύπτω δημόσια, μπροστά σε τρίτους, την αναξιότητα, τα σφάλματα ή την ατιμία κάποιου.

Η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη μας δείχνει ότι οι ικανότητες, που μπορεί και σίγουρα τις διαθέτουν πολλοί ή αρκετοί, δεν φτάνουν από μόνες τους. Χρειάζεται ο απαραίτητος χαρακτήρας για να αναδειχτούν. Και χαρακτήρας είναι αυτά που κάνει κάποια ή κάποιος όταν δεν τον βλέπουν.

#Ntrismpioti

"Ανήκω σε μια χαμένη γενιά, και βρίσκω τον εαυτό μου μόνο αν παρίσταμαι ομαδικά στη μοναξιά των ομοίων μου."

Αυτός ο συγκλονιστικός αυτοπροσδιορισμός ενός πρωταγωνιστή από το Εκκρεμές του Φουκώ¹ του Ουμπέρτο Έκο μου θύμισε έναν αφορισμό του επικούρειου Κολώτη ή Κωλώτη του Λαμψακηνού (320 – 268 π.Χ): Μηδὲν οὕτως ἄχρηστον εἶναι μηδὲ φορτικὸν ὡς τὸ ζητεῖν αὑτόν. (21 p. 1119: Tίποτε δεν είναι πιο άγονο και πιο βαρετό από αυτό που λένε ερευνώ τον εαυτό μου.)

Το δελφικό και δήθεν μυσταγωγικό ρητό "γνῶθι σαὐτόν", που ήδη η προέλευσή του από ένα μαντείο, που η μαυραγορίτικη² συμπεριφορά του την περίοδο των περσικών πολέμων στο πρώτο μισό του 5ου αιώνα π.Χ., θα έπρεπε να το καθιστά τουλάχιστον ύποπτο, αν όχι άκυρο, το ακολουθούν ακόμη και σήμερα πολλοί. Οι περισσότεροι από αυτούς τους ανθρώπους βυθίζονται και χάνονται στη φλύαρη και αντιπαραγωγική θολούρα των υπαρξιακών εκζητήσεων.

Πρόκειται για μια κομψή και ωστόσο κενόδοξη φράση που γεμίζει το στόμα και κοιμίζει το μυαλό. Το απόλυτο σύνθημα μιας εποχής, της εποχής μας, των πολλαπλών και ποικίλων κρίσεων, που ευνοεί και ενθαρρύνει την απομόνωση και την αποστασιοποίηση. Όποιος χάνεται με τέτοια τι άλλο είναι παρά μικρολόγος και ξιπασμένος.

Δεν υπάρχει κανένα Εγώ στην απομόνωση, θεωρούμενο αφηρημένα. Πρόκειται για επικίνδυνη φαντασιοκοπία και ψευτοδίλλημα. Υπάρχουμε σε σχέση και συνάρτηση με τους άλλους και με τα έργα των άλλων. Με τους συνανθρώπους μας. Εκεί, στο κοινωνικό σύνολο, μετράμε τα όρια μας, χωρίς να ετεροπροδιοριζόμαστε. Η αναζήτηση αυτής της δυναμικής και λεπτής ισορροπίας είναι η τέχνη της ζωής.

Η χειραφέτηση της προσωπικότητας και η ενθουσιαστική ανάδειξη του ατομισμού από τους Έλληνες της Ιωνίας του 6^ου π.Χ αιώνα, της πιο προοδευτικής ελληνικής χώρας³, που ορμούσαν ζητώνας ξαστεριά και αλήθεια, πλαισιώθηκε από το αίσθημα του μέτρου. Το πάθος του θυμικού χαλιναγωγήθηκε από το διπλό νόμο της δημοκρατικής πολιτείας - που πολεμήθηκε ασίγαστα από τον Πλάτωνα, τον Σωκράτη, τον Αριστοφάνη, ακόμη και τον Αριστοτέλη και τους μιμητές τους- και της καλλιτεχνικής μορφής.

Έξω λοιπόν. Με τους Ομοίους μας. Στην διακριτά ατομική και συνεργατικά συλλογική αναζήτηση μιάς αμοιβαίας και ιλαρής Ξαστεριάς.    

1. Σελ. 108.

2. Στη δεύτερη περσική εισβολή, το 480 π.Χ., οι προφήτες και όσιοι - έτσι ονομάζονταν το ιερατικό προσωπικό που διερμήνευε το ακατάληπτο παραλήρημα της Πυθίας - του Μαντείου των Δελφών δέχτηκαν να αλλάξουν τον αρχικό χρησμό τους, που παρότρυνε σε εγκατάλειψη, μετά την υπόσχεση των αμυνομένων ότι σε περίπτωση νίκης θα τους κατέβαλαν το 10% των λαφύρων και της περιουσίας των πόλεων που είχαν μηδίσει. Μόνο τότε μίλησαν για τα ξύλινα τείχη.

3. Hermann Bengston, Ιστορία της Αρχαίας Ελλάδος, Σελ. 115.

#κάτι_δικά_μου #solitude #serenity

Για όλες εκείνες τις μοναδικές προσωπικότητες, που βάδισαν μέσα στο ξάστερο φως και σήκωσαν τα θνητά μάτια τους προς τις χώρες του ουρανού, που φοβέριζε τους ανθρώπους με την τρομερή του όψη και τους απειλούσε με το μουρμουρητό και τους κεραυνούς του.

Που καταπάτησαν το φόβο, όρθωσαν το ανάστημά τους, ξεδιάλυναν τα παραμύθια για θεούς και δαίμονες και λύτρωσαν τα μελαγχολικά πνεύματα και τις σκιαγμένες ψυχές από τις υπερβατικές φαντασιοκοπίες και το νυχτερινό τρόμο.

Που από αγάπη για τη γήινη ζωή - τη μοναδική ζωή - εμπιστεύτηκαν το λογικό, είδαν κι εξήγησαν, όσο εξήγησαν τα φαινόμενα – όσο μπορούν και εξηγούν και σήμερα και που ωστόσο είναι αρκετά για να σκορπίσουν τις ψευδαισθήσεις.

Που προτίμησαν τις πικρές αλήθειες από τα γλυκά ψέματα και η ευσέβειά τους εξαντλήθηκε στα μέτρα των αντίμαχων φυσικών δυνάμεων: Αυτόν τον κόσμο δεν τον έπλασε κανένας θεός ή άνθρωπος, παρά υπήρχε πάντα, υπάρχει και θα υπάρχει: μια αιώνια, ζωντανή φωτιά, που ανάβει με μέτρο και σβήνει με μέτρο. (Ηράκλειτος, 12 Β. 30)

Για όλες τις ευγενικές και θαρραλέες ψυχές από τότε μέχρι και τώρα δεν βρίσκω τίποτα πιο κατάλληλο σαν χαιρετισμό: Να θυμάσαι ότι, αν και είσαι από τη φύση σου θνητός και σου αναλογεί περιορισμένος χρόνος ζωής, με το στοχασμό γύρω από τη φύση, έφτασες σε ψηλά επίπεδα αντίληψης σχετικά με το άπειρο και την αιωνιότητα, και κατανόησες αυτά που υπήρχαν, αυτά που υπάρχουν και αυτά που θα υπάρξουν*. (Μητρόδωρος ο Λαμψακηνός, 3^ος αι. π.Χ.Επίκουρου Προσφώνησις.)  #JamesWebbSpaceTelescope #Cosmos

Κάποιοι ίσως αφεθούν στη συμπαντική μαγεία που αποκαλύπτεται στο video: