Η ευρεία και επιλεκτική* δημοσιότητα της αγριότητας στα ουκρανικά μέτωπα προκαλεί μια αναμενόμενη και επιλεκτική αγανάκτηση. Η μόνιμη επωδός των αγανακτισμένων που έκπληκτοι ανακαλύπτουν τώρα ή εκ νέου τη βία είναι: Αυτά δεν τα κάνουν ούτε τα ζώα!

(*Οι ειδήσεις για τις φρικαλεότητες στην Υεμένη και τους πνιγμένους στη Μεσόγειο – για να αναφέρω μόνο μερικές περιπτώσεις - έχουν εκφυλιστεί σε μια αδιάφορη καθημερινότητα.)

Η ειδυλλιακή αντίληψη για τη φύση είναι εξωπραγματική. Πριν όμως περιγράψω μια ακραία σοκαριστική συμπεριφορά της άγριας ζωής, θεωρώ σκόπιμη μια παρέκβαση.

Η βία είναι αναπόσπαστο μέρος του ανθρώπινου πολιτισμού. Ο Μαρξ, αναδιατυπώνοντας τη σχετική θέση του Ηράκλειτου*, περιέγραψε τη βία ως μαμή της ιστορίας. (*Πόλεμος πάντων μὲν πατήρ ἐστι.)

Στη χριστιανική μάλιστα εκδοχή του πολιτισμού η βία αποθεώνεται. Πριν και πέρα από τις διάφορες ερμηνείες και τους συμβολισμούς ο Σταυρός υπήρξε το μέσο εκτέλεσης ενός ιδιαίτερα φρικτού μαρτυρίου. Σε κάποιες περιπτώσεις οι Ρωμαίοι έστησαν μέχρι και δύο χιλιάδες σταυρούς.

Βλέπω την έκφραση στα πρόσωπα των δύο αξιαγάπητων εφήβων στο video και θυμάμαι την έκπληξη και την απορία των παιδιών μου όταν πριν μερικά χρόνια με είχαν ρωτήσει πιο ήταν το αγαπημένο μου ηλεκτρονικό παιχνίδι όταν ήμουν μικρός.

Τους είχα απαντήσει ότι το ηλεκτρικό στο χωριό μας είχε φτάσει όταν ήμουν δέκα χρονών. - Δεν είχες internet; Τα κατέβασα στο υπόγειο και τα έδειξα τις δύο εγκυκλοπαίδειες που είχα από τότε. Την Παγκόσμιο Λαογραφική και Γεωγραφική Εγκυκλοπαίδεια και τον Θησαυρό Γνώσεων. - Αυτό ήταν το δικό μου internet.

Ταξίδεψα αρκετά και έζησα στο εξωτερικό. Τίποτα όμως δεν μπορεί να συγκριθεί με τις φανταστικές αποδράσεις σε μακρινούς κόσμους και ξένους πολιτισμούς που έκανα τότε  με τα βιβλία.

#Nostalgic  #lovingmemories  #kids

Do you know how to use a rotary phone? pic.twitter.com/rhE9rDP1Q7

— Jo-Anne Burrow (@lalaburrow) January 29, 2022

Δεν θέλω τους αληθινούς ναρκίσσους — μηδέ κρίνοι
μ’ αρέσουν, μηδέ ρόδ’ αληθινά.
Τους τετριμμένους, τους κοινούς κήπους κοσμούν. Με δίνει
η σάρκα των πικρία, κούρασι, κι οδύνη —

τα κάλλη των βαριούμαι τα φθαρτά.
Δώστε με άνθη τεχνητά — οι δόξες του τσινιού και του μετάλλου —
που δεν μαραίνονται και δεν σαπίζουν, με μορφές που δεν γερνούν.
Άνθη των εξαισίων κήπων ενός τόπου άλλου,
που Θεωρίες, και Ρυθμοί, και Γνώσεις κατοικούν.

Όλα ενώνονται. Η βαρυτική¹ έλξη εκπληρώνει τη δέηση της Υπέρ των Πάντων Ενώσεως: ἵνα πάντες ἓν ὦσι².

Εξαιρείται ο μικρόκοσμος γυναικών και αντρών. Και πιο συγκεκριμένα τα μυαλά μας. Μπορούμε βέβαια να αλληλοσυμπληρωνόμαστε. Κι αν δεν το κατορθώνουμε δεν φταίμε πάντα εμείς ή μόνο εμείς. Απλώς δεν μπορούμε να υπερβούμε την κατ’ αρχάς φυσική υπόστασή μας και στη συνέχεια τις έξεις μας που από νωρίς στη διάρκεια της ζωής μας γίνονται η δεύτερη και καθοριστική φύση μας.

Αν δεν μας προλάβει η βαρυτική κατάρρευση, θα περιμένουμε τη Θεωρία των Πάντων. Δηλαδή τη σύζευξη της Κβαντομηχανικής με τη Γενική Σχετικότητα. Ίσως τότε βρεθεί και η φόρμουλα για να συγχρονιστούν ή να ενοποιηθούν οι λειτουργίες των εγκεφάλων αντρών και γυναικών.

Σε μια άλλη ανάγνωση βέβαια αυτά τα επίκτητα χαρακτηριστικά θα μπορούσαν να προταθούν ως άλλοθι για την κόπωση, τον κορεσμό και την ανία που κατά καιρούς ταλαιπωρούν, τελματώνουν και συχνά εξαϋλώνουν τις σχέσεις των δύο φύλων.

Δεν υπάρχει τίποτα πιο μοναχικό από την αιωνιότητα. Και δεν υπάρχει τίποτα πιο βολικό για μας από το να είμαστε ανθρώπινα όντα.

Αυτό που οι περιορισμοί της αντίληψής μας επιτρέπει να εννοούμε σαν αντικειμενικό κόσμο δεν είναι παρά το Σύμπαν των ενεργειακών πεδίων. Τα ανθρώπινα όντα είναι τα πρόσκαιρα δημιουργήματα των ενεργειακών απορροών σε κατάσταση τάξης. Φυσαλίδες ενέργειας. Ο καθένας μας είναι κλεισμένος σ’ ένα κουκούλι μαζί με μερικές τέτοιες απορροές. Η συνείδηση επιτυγχάνεται με την ευθυγράμμιση των απορροών που βρίσκονται μέσα στο κουκούλι με τις ελεύθερες απορροές. Δηλαδή κατά κάποια έννοια μια μορφή ενός ζεύγους δυνάμει σωματιδίων – αντισωματιδίων που μπορεί να θεωρηθεί ως ένα σωματίδιο που κινείται σ’ έναν κλειστό βρόχο στο χωροχρόνο έως την εξαΰλωσή του.