Μια αποτίμηση της μοναξιάς και της απομόνωσης. Κάποιοι ερευνητές θεωρούν το ‘‘νεοφιλελευθερισμό’’ υπεύθυνο και για την ένταση και εξάπλωση αυτού του κοινωνικού φαινόμενου. Τον περασμένο Ιανουάριο η Theresa Mey διόρισε υπουργό για τη μοναξιά.

Ο Αμερικανός γιατρός Vivek Murthy θεωρεί τη μοναξιά μια μορφή επιδημίας με επιπτώσεις όμοιες στο μέγεθος μ’ εκείνες που προκαλούνται από την παχυσαρκία ή την κατανάλωση 15 τσιγάρων σε καθημερινή βάση. Και ενώ για το κάπνισμα και την παχυσαρκία υπάρχουν εμπεριστατωμένες έρευνες και μελέτες που δείχνουν το ποσοτικό μέγεθος του ζητήματος, για τη μοναξιά δεν υπάρχει ακόμη και εκτιμάται ως πολύ δύσκολο να υπάρξει κάτι ανάλογο. Άλλωστε πως μετράς και ζυγίζεις ένα συναίσθημα. Πέρα πάντως από τους υπολογισμούς και την αξιοπιστία τους το πρόβλημα της αποξένωσης είναι εδώ και απ’ ότι δείχνουν τα στοιχεία καλύπτει το σύνολο του πλανήτη χωρίς εξαιρέσεις μεταξύ πλούσιων και φτωχών, ανατολής-δύσης και βορείων-νοτίων.

ῥίζα γὰρ πάντων τῶν κακῶν ἐστιν ἡ φιλαργυρία

Επιστολή Παύλου προς Τιμόθεον, Α 6,10

Ο καπιταλισμός, λέει ο Φουέρτες, είναι βασικά ψυχοπαθητικός. Ζει για τη στιγμή. Μπορεί να προγραμματίσει μακροπρόθεσμα μόνο σε βάρος της ζωτικότητάς του και όλα τα μεγάλα ζητήματα της ηθικής, μεταβιβάζονται στον πατριωτισμό, στη θρησκεία ή στην ψυχανάλυση. Γι’ αυτό είμαι καπιταλιστής, λέει. Γιατί είμαι ψυχοπαθής. Γιατί είμαι άπληστος. Γιατί θέλω άμεση καταναλωτική ικανοποίηση. Αν έχω πνευματικά προβλήματα, είτε πηγαίνω στον παπά μου και παίρνω άφεση αμαρτιών, είτε πληρώνω έναν ψυχαναλυτή για να με πείσει με τα χρόνια ότι η απληστία μου είναι η αποζημίωσή μου και επανεντάσσομαι στην ανθρώπινη φυλή. Ίσως αισθάνομαι άσχημα για την ιδιοτέλειά μου, αλλά θα την ξεπεράσω. Ο καπιταλισμός είναι μια καλή λύση για το πρόβλημα του πώς να διατηρηθεί μια αναπτυγμένη κοινωνία. Αναγνωρίζει τη θέληση για δύναμη μέσα σε όλους μας.

beati possidentes

(μακάριοι οι κατέχοντες)

Ρωμαϊκό Ρητό

Σύμφωνα με τον Steven Pinker, καθηγητή ψυχολογίας στο Harvard, η ανθρωπότητα ποτέ δεν ήταν σε καλύτερη κατάσταση απ’ ότι τώρα. Οι ρίζες της απαισιοδοξίας θα πρέπει ν’ αναζητηθούν στη φυσική, όπως υποστηρίζει, ροπή των ανθρώπων προς τον αρνητισμό. Θεωρεί ως τεκμηριωμένο γεγονός ότι οι άνθρωποι έχουν γενικά την τάση να υποφέρουν δυσανάλογα περισσότερο για τις απώλειές τους, απ’ ότι να χαίρονται με τις επιτυχίες τους. Η ροπή αυτή ενισχύεται επιπρόσθετα από την ειδησιογραφία, η οποία εστιάζει στις καταστροφές, στα προβλήματα και στον τρόμο.

Προχτές, 10 Σεπτεμβρίου, ήταν η Ημέρα κατά της Αυτοκτονίας. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία αρμόδιων φορέων της χώρας μας από το 2009 και μετά οι αυτοκτονίες αυξήθηκαν κατά 30%, τα εμφράγματα κατά 50% και η κατάθλιψη κατά 80%. Οι στίχοι που ακολουθούν διατηρούν μια μακάβρια επικαιρότητα, παρά τα διάφορα οράματα¹ της πολιτικής ηγεσίας.

…μαντεύω πως τούτα τα πράγματα έχουν συμβεί επανειλημμένα, μα δεν μπορώ να μην το σκέφτομαι:

να πεθαίνεις στο πάτωμα μιας κουζίνας στις 7 το πρωί

καθώς άλλοι τηγανίζουν αυγά

δεν είναι τόσο σκληρό

εκτός κι αν συμβαίνει σε σένα…

είμαι ένας ξένος εδώ, κι έγινα (υποθέτω) κάτι σαν κάθαρμα… 

Μεταναστευτικά Ρεύματα και Προσφυγικές Ροές: Μια άλλη ανάγνωση.

Η αξιοποίηση της στατιστικής στη διαδικασία δημιουργίας αληθοφανών εντυπώσεων θεωρείται δεδομένη. Όποτε συμβαίνει αυτό, και συμβαίνει συχνά, έχει σαν σκοπό την υποδαύλιση του φόβου, ώστε να κινητοποιηθούν κεφάλαια και να διευρυνθούν κομματικά ακροατήρια. Στην προκειμένη περίπτωση η παραπειστική πληροφόρηση προέρχεται από τις υπεράνω υποψίας υπηρεσίες του ΟΗΕ, όπως η UNHCR. Αυτή, επειδή θεωρεί ότι μόνιμα υποχρηματοδοτείται, δραματοποιεί τα μεγέθη και ανεβάζοντας τα επίπεδα συναγερμού πιέζει για την ενίσχυση της χρηματοδότησής της. Φυσικά διάφορα ΜΜΕ και άλλοι σαφώς αναχρονιστικοί θεσμοί αναπαράγουν μεγαφωνικά την κινδυνολογία, πρωτίστως για τους δικούς τους λόγους. Μια από τις παρενέργειες αυτής της αξιοθρήνητης συμπεριφοράς είναι η ενεργοποίηση των φοβικών αντανακλαστικών ομάδων του πληθυσμού, τα οποία γνωρίζουν να εκμεταλλεύονται αρκούντως τόσο οι αντιδραστικοί πατριδοκάπηλοι, όσο και οι ονειροπαρμένοι προοδευτικοί. Οι μεν απαιτώντας φράχτες και συρματοπλέγματα, οι δε προσπαθώντας να κεφαλαιοποιήσουν τα παρακμιακά φαινόμενα του οικονομικού ιμπεριαλισμού.