Ένας από τους κόσμια αρνητικούς, αλλά και ενδιαφέροντες, χαρακτηρισμούς που μας έχουν αποδοθεί στην περίοδο της κρίσης ήταν αυτός των Freizeitweltmeister (παγκόσμιοι πρωταθλητές στον ελεύθερο χρόνο). Με τον προσδιορισμό αυτόν προβάλουν πάνω μας ένα από τα πολιτισμικά αδιέξοδα της καπιταλιστικής ηθικής των αρπακτικών, δηλαδή της στενά οικονομίστικης λογικής του γρηγορότερα, περισσότερα και μάλιστα συνεχώς. Η προκλητική άνεση των νοτίων, και ειδικότερα των ελλήνων, σκανδαλίζει πολλούς από τους βόρειους και προκαλεί τα αμήχανα σχόλια των ηγεσιών τους, δεδομένου ότι ο χρόνος ανάγεται σε πραγματική πολυτέλεια. Στους προχωρημένους, ήτοι μη-γιάπικους, δείκτες ευημερίας, ο ελεύθερος χρόνος (με την έννοια muse, που σημαίνει ρεμβασμός, ονειροπόληση, ενατένιση) βαρύνει σημαντικά.

‘Ζωή είναι αυτό που συμβαίνει, ενώ είμαστε απασχολημένοι με άλλα πράγματα’ έλεγε σε μια πάντα επίκαιρη και γι αυτό κλασική αποστροφή του ο αείμνηστος John Lennon στη μακρινή δεκαετία του ΄70.

Την ώρα που με αναλυτικές απεραντολογίες προσπαθούμε να περισώσουμε έστω και βραχυπρόθεσμα ότι μπορούμε από το μικρόκοσμό μας, ο οποίος μεθοδικά και σταθερά αποδομήται, αλλά σε προσεγμένες δόσεις, ώστε να διατηρείται η υπνωτική δράση της αυταπάτης, υπάρχουν δράσεις, που θα μπορούσαν να βελτιώσουν την καθημερινότητά μας ή και να οδηγήσουν σε πιο οργανωμένες παρεμβάσεις. Δε μιλάμε για ευρείας κλίμακας κινητοποιήσεις, εμβατήρια και θούριους. Προτείνουμε τη δημιουργία και τη σύμπραξη μέσα από κυψέλες, που σε πρώτη φάση μπορούν να συσταθούν σε επίπεδο γειτονιάς ή οικισμού, χωρίς ύπουλες πολιτικές πατρωνίες και ανιαρούς ιδεολογικούς καθοδηγητισμούς. Οι κινήσεις αυτές, που δεν απαιτούν παρά ελάχιστα μέσα, έχουν δοκιμασθεί και δοκιμάζονται με επιτυχία στο εξωτερικό, δεν άλλαξαν άμεσα ‘τον ρουν της ιστορίας’, υπήρξαν ωστόσο τα φυτώρια της ανάδειξης κινήσεων, όπως το Ευρωπαϊκό Δίκτυο για τη Φτώχεια, το Ευρωπαϊκό Γραφείο για το Περιβάλλον, δημιουργώντας τις βάσεις της αποκεντρωμένης συμμετοχής στις αποφάσεις.