Αθρόον ο Κριτής Επελεύσεται
Ο γνωστός προβληματισμός σχετικά με το αν στην Ελλάδα υπάρχει αστική τάξη με εθνική συνείδηση, δεν είναι πλήρης. Μια επίκαιρη επαναδιατύπωση του βασικού ερωτήματος θα έπρεπε να είναι πιο θεμελιώδης και ευρύτερη. Η υπόθεση εργασίας αφορά πλέον το αν οι κυρίαρχες τάξεις στη χώρα μας διαθέτουν συνείδηση. Στις έννοιες των προηγούμενων τάξεων περιλαμβάνονται και οι πολιτικές elite της χώρας. Στη χορεία αυτή ανήκει σχεδόν το σύνολο των ηγέτιδων ομάδων της κεντροδεξιάς συντήρησης, που μετεξελίσσεται πλέον σε απροκάλυπτη αντίδραση, όπως και μια σημαντική μερίδα του αντίστοιχου της κεντροαριστερής προοδευτικότητας, που στην παρούσα φάση αποκαλύπτεται ότι, τουλάχιστον κατά ένα μέρος, συνιστά το πρόβλημα του οποίου προσποιείται ότι είναι η λύση.
Δημιουργική Καταστροφή
Η δυσανεξία, που αναμενόμενα προκαλεί στους θιασώτες της παρακμάζουσας πρώην συγκυβέρνησης, των εντόπιων παραμάγαζων και των εξωχώριων εντολέων, η σταδιακή αναγνώριση του δικαιώματος στη νέα κυβερνητική ηγεσία να δώσει το δικό της πολιτικό περιεχόμενο στη διαχείριση της κρίσης, δεν πρέπει να παραπλανά. Οι καταστάσεις, που αργά μεν, σταθερά όμως διαμορφώνονται, με τη ‘σκανδαλώδη ανοχή’της ευρωπαϊκής ηγεσίας,προοιωνίζουν συμφορές για κάποιες κατηγορίες συνελλήνων.
Έμαθα πως είσαι Μάγκας
Ήτοι λόγος περί ευκταίου και εφικτού
Είναι γνωστό ότι η ουσία των ιστορικών γεγονότων σπάνια αποκαλύπτεται σ’ αυτούς που τα βιώνουν. Αν και ο ασιανισμός δεν προσιδιάζει στο ύφος μου, η ιστορικότητα των στιγμών επιβάλει μερικούς επικούς τόνους. Δεν θεωρώ λοιπόν υπερβολική τη διαπίστωση ότι από την ημέρα των εκλογών μέχρι και σήμερα ζούμε την αρχή της πολιτισμικής ανατροπής στις κοινωνικές σχέσεις εντός και τη διεύρυνση της εθνικής εμπειρίας εκτός. Η Κυβέρνηση ανέλυσε την παρούσα ελληνική κατάσταση με σαφές ιδεολογικό πρόσημο και πρόβαλε το αποτέλεσμα στην ευρωπαϊκή πραγματικότητα εμπλουτισμένο, έστω και υπαινικτικά, με τη γεωπολιτική του διάσταση.
Ενός Λεπτού Σιγή
Σε μια συγκλονιστική στιγμή ποιητικής δημιουργίας Ο Κλασικός Ποιητής της Ευρώπης Βιργίλιος, σύμφωνα με τον T.S Eliot, περιγράφει τη συνάντηση του Αινεία με τον Αγχίση στα Ηλύσια Πεδία. Η αύρα του νεκρού πατέρα υποδέχεται τον γιο και θεμελιωτή της Ρώμης λέγοντας:‘ Ήρθες επιτέλους. Η αναμενόμενη ευσέβειά σου νίκησε τη σκληρή πορεία’. Η υπέρτατη σκηνή, στην οποία περιγράφεται ο κάτω κόσμος και το μέλλον της αυτοκρατορίας, κλείνει με μία προγραμματική παραίνεση, που θα λειτουργεί εμβληματικά: ‘Να θυμάσαι ότι θα διευθύνεις με την εξουσία σου τους Λαούς. Αυτή θα είναι η Τέχνη σου. Να θέτεις τους όρους της Ειρήνης, να ευσπλαχνίζεσαι τους υποταγμένους και να καταπολεμάς τους αλαζόνες’ (P Virgili Maronis, Aeneidos, Liber VI,790-850). Κάπως έτσι κατάλαβα την επίσκεψη του Α Τσίπρα στην Καισαριανή.
Περί Αριστεράς και άλλων Δαιμονίων
Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη. Όλες οι δυνάμεις της γερασμένης Ευρώπης ενώθηκαν σε μια ιερή συμμαχία για να κυνηγήσουν αυτό το φάντασμα.Μ’ αυτές τις γραμμές αρχίζει το Κομουνιστικό Μανιφέστο (K Marx – F Engels 1848). Περίπου. Αφαίρεσα τη λέξη Κομουνισμός. Τότε το φάντασμα ήταν ο κομουνισμός. Τώρα είναι η αγχωτική απειλή της Αριστεράς, σε μια Ευρώπη που μετεωρίζεται στην ασάφεια. Ποια είναι σήμερα η Ευρώπη και που πάει; Και κυρίως με ποιους; Οι Πολίτες της, σε πείσμα των ηγεσιών τους, επιλέγουν πορεία ανάστροφη.Η ιδεολογική αμηχανία των οικονομικών ολιγαρχιών δεν πείθει ως δημόσια αρετή. Ειδικά όταν, όπως στη χώρα μας, οι περιδεείς μεταπράτες της περιφέρουν ‘την αγωνία τους για τον τόπο’, δηλαδή τα κληρονομικά τους προνόμια, από χωρίου εις χωρίον, προαναγγέλλοντας την επική σύγκρουση δύο κόσμων.
Ante Portas
70 χρόνια, Ο Αννίβας, η Κίρκη, οι Σειρήνες, ο Θρίαμβος.
Ετεροχρονισμένα, κι όμως επίκαιρα, η Ιστορία, που έχει τους δικούς της αξιωματικούς τρόπους να τιμωρεί, ετοιμάζεται να παραδώσει τα κλειδιά της πατρίδας στην Αριστερά. Πέρασαν 70 χρόνια. Πολλά απ’ αυτά και για πολλούς σκληρά σαν πέτρινα. Τότε η ηγεσία του ΕΑΜ και του ΚΚΕ, γαλουχημένη και εγκλωβισμένη στην ολέθρια, όσο και ανάξια, πολιτική παράδοση της εξάρτησης από ισχυρά εξωτερικά κέντρα, περίμενε έστω και την επίνευση των Σοβιετικών, έστω και την υπόνοια της ανοχής των Βρετανών για να προχωρήσει στην αποφασιστική κίνηση. Να διατάξει δηλαδή τις δυνάμεις του τακτικού ΕΛΑΣ, μοναδικού υπολογίσιμου στρατού στην Ελλάδα μεταξύ 1942-1944, να εισέλθουν στην Πρωτεύουσα και να δημιουργήσουν τετελεσμένα. Ο Σπ. Μαρκεζίνης στην Ιστορία του υποστηρίζει ότι εάν το ΕΑΜ απέβλεπε στην εξουσία, οι τακτικές στρατιωτικές του δυνάμεις μπορούσαν να επικρατήσουν στην Αθήνα σε τρείς μέρες. Το έπραξε ο Τίτο και κέρδισε το σεβασμό όλων. Στον αντίποδα η Ελληνική Αριστερά ενέδωσε και παρασύρθηκε, κυρίως από τον δαιμόνιο όσο και αδίστακτο Γ Παπανδρέου, στους βυζαντινισμούς και την καταστροφή των Συμφωνιών Λιβάνου και Καζέρτας. Η Ελλάδα και το Λαϊκό Κίνημα εγκαταλείφθηκαν στα αδίστακτα και εκδικητικά νύχια των δοσιλόγων, κουκουλοφόρων και μαυραγοριτών, που συλλήβδην και καταχρηστικά βαφτίστηκαν ‘εθνικόφρονες’. (Σύντομα θα αναρτήσω εκτεταμένο και λεπτομερές άρθρο για την πορεία προς τα Δεκεμβριανά και την Εξέγερση στην Αθήνα. Ζητώ συγνώμη από τους φίλους επισκέπτες, στους οποίους το είχα υποσχεθεί νωρίτερα. Αργώ αλλά δεν ξεχνώ.)
Σκιαμαχία
Θα καταφύγω στο Μύθο για να προσεγγίσω την επίκαιρη πολιτική πραγματικότητα και να ερμηνεύσω τους οιωνούς. Έτσι κι αλλιώς οι δήθεν ορθολογικές ερμηνείες εκτός από ανιαρές είναι και επικίνδυνες: εξυπηρετώντας την αγωνία για ασφαλείς απαντήσεις, εγκλωβίζουν σε σχολαστικά ιδεοληπτικά σχήματα, η λειτουργική ανεπάρκεια των οποίων αποδίδεται στην ανωριμότητα του κόσμου, ο οποίος δεν καταλαβαίνει. Όποιος και καλά προσγειωμένος θετικιστής διαφωνεί, ας μας εξηγήσει λογικά, δηλαδή χωρίς αυθαίρετες παραδοχές και τη σοφία της ύστερης γνώσης, την προέλευση της παρούσας κατάστασης. Άλλωστε ο Μεγάλος Οδυσσέας Ελύτης, που κάτι γνώριζε από Ελλάδα, Φως και Ποίηση έγραφε σε κάποιο κείμενο του ‘ Ο Όμηρος είπε τα περισσότερα απ’ όσα πρέπει να ξέρει κάποιος’ (Εν Λευκώ - Ανοιχτά Χαρτιά)
Traverso Ανάποδο
Οι επισκέπτες αυτής της σελίδας ίσως να θυμούνται ότι σε κάποιο άρθρο στα τέλη του καλοκαιριού (Λεονταρισμοί,31 08 ’14) είχα αναφερθεί στα αργά, αλλά σταθερά, βήματα της Ρώσικης ηγεσίας προς τη δημιουργία της Ευρασιατικής Ένωσης, στην οποία η Τουρκία θα κατείχε ουσιαστική θέση. Η εκτίμηση αυτή προέκυπτε από την κατανόηση του, κατά τη γνώμη μου, πλέον θεμελιώδους νόμου της ιστορίας: η δύναμη κατευθύνει τα πάντα (τα δε πάντα οιακίζει κεραυνός. Ηράκλειτος, Β24) και την ανάγνωση της πραγματικότητας, χωρίς τους παραμορφωτικούς φακούς ιδεοληπτικών μεσσιανισμών. Η επιβεβαίωση ήρθε πριν λίγες ημέρες, όταν ο Πρόεδρος W.Putin επισκέφτηκε τον Πρόεδρο R. T. Ertoğan. Είχε προηγηθεί η ακύρωση της συμφωνίας για τον αγωγό South Stream, από τον Ρώσο Πρόεδρο, ως αντίδρασης στα εντεινόμενα και μονομερή τιμωρητικά μέτρα της (πραγματικής, όσο και διπρόσωπης) Ευρωπαϊκής Ηγεσίας (Γερμανία) εναντίον της Ρωσίας, λόγω του Ουκρανικού Ζητήματος.
The party is over.
Στο τέλος ότι πεις, το λούζεσαι. Αργά η γρήγορα το αόρατο χέρι της Δίκης φροντίζει γιαυτό. Ο λόγος για τον Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Τον περιώνυμο Jean-Claude Juncker. Όσοι τον γνωρίζουν μιλάνε για ένα συμπαθή 59χρονο άνθρωπο, που κρατάει κάποιες βασικές παραδοσιακές άξιες, όπως το ποτό, το τσιγάρο και το τιμόνι της Ένωσης. Γιος μεταλλεργάτη, με νομική κατάρτιση και αίσθηση humor, το πνευματικό παιδί του Helmut Kohl σέβεται τις χρήσιμες πολιτικές παρακαταθήκες, όπως τη διγλωσσία. Γνωρίζει επίσης άριστα την τεχνική της μακροημέρευσης, αφού πριν τη λαμπρή καριέρα του στους κορυφαίους ευρωπαϊκούς θεσμούς, είχε διατελέσει και για 19 έτη Πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου.
Καθεστωτικά Υβρίδια vs Μεταλλαγμένος Προοδευτισμός
Αποδίδω την παροιμιώδη ανθεκτικότητα του πολιτικού σκέλους του ελληνικού εξουσιαστικού συμπλέγματος, κατά κύριο λόγο, στην υβριδική του υπόσταση. Το υβρίδιο, στην περίπτωσή μας η συγκυβέρνηση, είναι το αποτέλεσμα της διασταύρωσης δύο γενετικά ανόμοιων ατόμων, τα οποία όμως εκφράζουν ένα κοινό χαρακτηριστικό με διαφορετικό τρόπο. Φαινομενικά, ως πολιτική πρακτική, κόπτονται για τις αξίες του δημοκρατικού φιλελευθερισμού. Έχουν όμως υιοθετήσει τον αμείλικτο τρόπο λειτουργίας των δεινοσαύρων του σοβιετικού συστήματος: πρώτα πεθαίνει το σύστημα και μετά οι δεινόσαυροι. Από την άλλη πλευρά αποδίδω τη χρόνια αποτελμάτωση του εντόπιου προοδευτισμού, επίσης κατά ένα μεγάλο μέρος, στην απροθυμία του να μεταλλαγεί. Οι μεταλλάξεις των οργανισμών υπόκεινται και στις επιδράσεις του εξωτερικού περιβάλλοντος. Αναφέρομαι στην αριστερά η οποία αποπειράται να ερμηνεύσει την πραγματικότητα κυρίως λογικά. Αν ισχύει αυτό, τότε εγκλωβίζει τον πολιτικό της ορίζοντα στα γεγονότα, τα οποία μοιραία ακολουθεί. Αυτό εκτός από περιοριστικό είναι και απατηλό. Νομίζω ότι απουσιάζει η φαντασία. Ως φαντασία ορίζεται η κίνηση της ψυχής μεταξύ αίσθησης και νόησης (Αριστοτέλης, Περί Ψυχής, 111). Και για να το πω πιο ποιητικά, μια και αναφέρομαι στον προοδευτικό χώρο, φαντασία είναι ο μετεωρισμός της ψυχής ανάμεσα στο αισθητό και υπεραισθητό.