Σπουδαιογέλοιοι & Σπουδάρχες
Η αναπόφευκτη πτώση και οι πειρασμοί του αρχηγού.
Οι σπουδαιογέλοιες “καρικατούρες” (The Economist) της Σιδηράς Καγκελαρίου με την αυτιστική προσήλωσή τους στη δημιουργία οικονομικών δεικτών στα πρότυπα της παρωχημένης φιλελεύθερης αντίληψης για την οικονομία, αναλαμβάνουν την ευθύνη της αποσύνθεσης της κοινωνίας και κατ’ επέκταση της χώρας. Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, M Draghi, που κάτι ξέρει από οικονομικά, επαναπροσδιόρισε τις προτεραιότητές του και οργανώνει (18 09) δράσεις, ύψους 400 δις €, για την αναστροφή του κλίματος της επικίνδυνης στασιμότητας, κυρίως όμως για να στείλει ένα σαφές μήνυμα προς τις κυβερνήσεις για την ανάγκη αλλαγής στην ακολουθούμενη οικονομική πολιτική.
'Η εμείς Ή κανείς
Το Πλοίο των Τρελών.
Παρουσιάζω ένα εύγλωττο έργο του Ολλανδού Hieronymus Bosch (1450-1526), θεωρώντας το ως επαρκές σχόλιο της τρέχουσας πολιτικής επικαιρότητας. Ο λαός ή ένα σημαντικό μέρος του, βυθισμένο στη θρησκοληψία και το άγχος, βρίσκεται στην κατάλληλη ψυχική κατάσταση για εκμετάλλευση από τους αυτοαναιρούμενους εκπροσώπους της εξουσίας, που στην εφετινή έκθεση στη Θεσσαλονίκη μας εξηγούν τους λόγους, που απέτυχαν οι περυσινές τους εξαγγελίες. Πιστοποιημένα προϊόντα μιας άθλιας πολιτικής παράδοσης και μιας μισαλλόδοξης αγωγής, εμπαίζουν τη χώρα και το λαό της, όταν βασικότερο μέλημά τους παραμένει η παράταση της πτώσης και η διαχείριση της παρακμής. Πως αλλιώς να χαρακτηρίσω τις απελπισμένες συνδιαλλαγές για την εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας, το ιδιοκτησιακό του brand του junior partner της συγκυβέρνησης και τις απειλές για ακυβερνησία σε περίπτωση εκλογής του ΣΥΡΙΖΑ. Ειδικά όταν εκστομίζονται από ανθρώπους ωχρούς από το φόβο, παρά τους 4.000 αστυνομικούς, που τους φρουρούσαν ( οι αρχηγοί των τζιχαντιστών του ISIS φυλάσσονται από πολύ λιγότερους) και κίτρινους από το φθόνο για τον Α Τσίπρα, που προηγούμενος δημοσκοπικά, την ίδια ώρα άνετος συζητούσε με την ηγεσία της Ευρώπης. Υπενθυμίζω ότι η ιστορία εκτός από ‘καμίνι’ και ‘χρονοντούλαπο’ έχει και σκουπιδοφάγο, στο αδηφάγο στόμιο του οποίου οδηγούνται βασανιστικά αργά, σταθερά όμως, οι σημερινοί πρωταγωνιστές. Μια πιο τεχνική προσέγγιση των δηλώσεων της ακόμη κυβερνητικής εξουσίας, τη θεωρώ και περιττή και σουρεαλιστική. Μια ιστορική επισήμανση: Λίγα χρόνια μετά την ολοκλήρωση του συγκεκριμένου πίνακα ξέσπασε στην Ευρώπη (1517) η Μεταρρύθμιση ή η Γερμανική λεγόμενη Επανάσταση και σάρωσε την τότε παπική εξουσία, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις της αστικής αφύπνισης. Οι ενδεχόμενες ομοιότητες είναι αναπόφευκτες.
Λεονταρισμοί
Ευρωπαϊκή Ισορροπία - Ρωσοφοβία - Κλιμάκωση
Όταν η Ρωσία διπλασίαζε τις αμυντικές της δαπάνες από το 2007 και μετά, προφανώς δεν το έκανε για να αντιμετωπίσει απειλές από το Αφγανιστάν ή την Υεμένη. Ούτε όταν η τιμή του πετρελαίου αποφασίστηκε να κατρακυλήσει στα χαμηλότερα ($ 95,8/barrel) εδώ και καιρό, έγινε για να πληγεί η οικονομία της Σαουδικής Αραβίας. Την ώρα που το πολιτισμικό χάσμα ανατολής – δύσης βαθαίνει, οι άμεσα ενδιαφερόμενοι ευρωπαίοι προσπαθούν να αντιμετωπίσουν το πολιτικό δίλημμα, στέλνοντας ήσσονος σημασίας μηνύματα, όπως οι πρόσφατες αλλαγές προσώπων (Τούσκ και Μοχερίνι) και ενδιαφέροντα, αν και απειλητικά, τελεσίγραφα, για ‘απόσυρση’ των ρώσων από τη νοτιοανατολική Ουκρανία.
Pandemonium
Η δημιουργική καταστροφή. Οι εύλογες ανησυχίες. Οι ιδεαλιστικές διαμαρτυρίες.
Είμαστε ενάρετοι. Ποτέ δεν συμβιβαζόμαστε με κάτι που δεν έχει σχέση με τα πιστεύω μας. Εκτός κι αν χάνουμε. Τότε η ανάγκη της διατήρησης των ανέσεών μας, μας εξαναγκάζει σε πιο προσγειωμένες ερμηνείες των αρχών μας, των οποίων τα πλεονεκτήματα με ιδεαλιστική εμμονή θεωρούμε κεκτημένα. Έτσι εκτιμούμε ότι ερμηνεύεται η γενικότερη στάση απέναντι στα επίκαιρα θέματα της Γάζας και της πτήσης ΜΗ17.
Θα προσεγγίσουμε τις εξελίξεις χωρίς συναισθηματικές παρορμήσεις, θεωρώντας ότι έτσι αφαιρούμε από τη δραματικότητα, προς όφελος της νηφάλιας σκέψης, η οποία είναι απαραίτητη στην κατανόηση της πραγματικότητας. Πιστεύουμε δηλαδή ότι η ευτέλεια και η ματαιοδοξία δεν απουσιάζουν ούτε από γεγονότα αυτής της κλίμακας. O πόνος για τις απώλειες είναι προσωπικός. Ο δημόσιος θρήνος, όπως η συλλογική ευθύνη, υπάρχουν για να ανακουφίζουν τις ενοχές μας.
Xαρτογράφηση
Αυτό που ονομάστηκε κρίση δεν είναι παρά ένα ακόμη παθογενές σύμπτωμα στη μακρά σειρά παρόμοιων επεισοδίων, που τροφοδότησε ο υπερφίαλος μεγαλοϊδεατισμός ενός σημαντικού μέρους των ανώτερων τάξεων της νεοελληνικής κοινωνίας, οι οποίες εκλογίκευσαν τις επεκτατικές απαιτήσεις τους, ώστε να συμπαρασύρουν και το λαό. Στη σύγχρονη εκδοχή του, με την πολυπλοκότητα και τον πολυεπίπεδο χαρακτήρα του, το φαινόμενο αυτό οδήγησε στην οικονομικό διασυρμό των ελληνικών τραπεζών κυρίως στα Βαλκάνια και την Ανατολική Ευρώπη, όπως και στη γενικότερη αναξιοπιστία της χώρας στο εξωτερικό. Για τάφο 11 δις ευρώ και για κράτος απατεώνων έκανε λόγο ο εγχώριος και ξένος τύπος. Στην εσωτερική του διάσταση πήρε τη μορφή της άκρατης πιστωτικής επέκτασης, της ανοχής στην παραβατικότητα και των ανερμάτιστων παροχών προς τους πολίτες, των οποίων η πλειοψηφία εξαργύρωσε με τον τρόπο αυτό την αταλάντευτη υποστήριξη του προς τους πολιτικούς φορείς αυτής της ανεδαφικής αντίληψης. Οι ψυχραιμότερες φωνές που καλούσαν σε αυτοσυγκράτηση χλευάστηκαν ως οπισθοδρομικά ιδεοληπτικά κατάλοιπα, που φθονούσαν την ευημερία του λαού. Μέχρι που ήρθε η ώρα του λογαριασμού, οπότε και η κυριαρχούσα γιάπικη νοοτροπία, δηλαδή η αντίληψη ότι το λάθος είναι εύκολο με τα λεφτά των άλλων, μετέθεσε το κόστος στις πλάτες του κόσμου, τον οποίο πιστεύει ότι κατέστησε συνυπεύθυνο, όπως με βαριά προσβλητικούς αφορισμούς διατράνωσαν ορισμένα από τα πιο προβεβλημένα μέλη της πολιτικής σκηνής. Ωστόσο οι πολίτες κατανοούν περισσότερα απ΄ όσα τους αναγνωρίζουν οι ταγοί του.
Η πολιτική, κατά τη γνώμη μας, είναι η εφαρμοσμένη ηθική. Στην ελληνική, και όχι μόνο, πραγματικότητα αυτό συνίσταται στην τέχνη του να παίρνεις χρήματα από τους λίγους, ψήφους από τους πολλούς, υποσχόμενος ότι θα προστατέψεις τους μεν από τους δε.