Αποδίδω την παροιμιώδη ανθεκτικότητα του πολιτικού σκέλους του ελληνικού εξουσιαστικού συμπλέγματος, κατά κύριο λόγο, στην υβριδική του υπόσταση. Το υβρίδιο, στην περίπτωσή μας η συγκυβέρνηση, είναι το αποτέλεσμα της διασταύρωσης δύο γενετικά ανόμοιων ατόμων, τα οποία όμως εκφράζουν ένα κοινό χαρακτηριστικό με διαφορετικό τρόπο. Φαινομενικά, ως πολιτική πρακτική, κόπτονται για τις αξίες του δημοκρατικού φιλελευθερισμού. Έχουν όμως υιοθετήσει τον αμείλικτο τρόπο λειτουργίας των δεινοσαύρων του σοβιετικού συστήματος: πρώτα πεθαίνει το σύστημα και μετά οι δεινόσαυροι. Από την άλλη πλευρά αποδίδω τη χρόνια αποτελμάτωση του εντόπιου προοδευτισμού, επίσης κατά ένα μεγάλο μέρος, στην απροθυμία του να μεταλλαγεί. Οι μεταλλάξεις των οργανισμών υπόκεινται και στις επιδράσεις του εξωτερικού περιβάλλοντος. Αναφέρομαι στην αριστερά η οποία αποπειράται να ερμηνεύσει την πραγματικότητα κυρίως λογικά. Αν ισχύει αυτό, τότε εγκλωβίζει τον πολιτικό της ορίζοντα στα γεγονότα, τα οποία μοιραία ακολουθεί. Αυτό εκτός από περιοριστικό είναι και απατηλό. Νομίζω ότι απουσιάζει η φαντασία. Ως φαντασία ορίζεται η κίνηση της ψυχής μεταξύ αίσθησης και νόησης (Αριστοτέλης, Περί Ψυχής, 111). Και για να το πω πιο ποιητικά, μια και αναφέρομαι στον προοδευτικό χώρο, φαντασία είναι ο μετεωρισμός της ψυχής ανάμεσα στο αισθητό και υπεραισθητό.

Το Πλοίο των Τρελών.

Παρουσιάζω ένα εύγλωττο έργο του Ολλανδού Hieronymus Bosch (1450-1526), θεωρώντας το ως επαρκές σχόλιο της τρέχουσας πολιτικής επικαιρότητας. Ο λαός ή ένα σημαντικό μέρος του, βυθισμένο στη θρησκοληψία και το άγχος, βρίσκεται στην κατάλληλη ψυχική κατάσταση για εκμετάλλευση από τους αυτοαναιρούμενους εκπροσώπους της εξουσίας, που στην εφετινή έκθεση στη Θεσσαλονίκη μας εξηγούν τους λόγους, που απέτυχαν οι περυσινές τους εξαγγελίες. Πιστοποιημένα προϊόντα μιας άθλιας πολιτικής παράδοσης και μιας μισαλλόδοξης αγωγής, εμπαίζουν τη χώρα και το λαό της, όταν βασικότερο μέλημά τους παραμένει η παράταση της πτώσης και η διαχείριση της παρακμής. Πως αλλιώς να χαρακτηρίσω τις απελπισμένες συνδιαλλαγές για την εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας, το ιδιοκτησιακό του brand του junior partner της συγκυβέρνησης και τις απειλές για ακυβερνησία σε περίπτωση εκλογής του ΣΥΡΙΖΑ. Ειδικά όταν εκστομίζονται από ανθρώπους ωχρούς από το φόβο, παρά τους 4.000 αστυνομικούς, που τους φρουρούσαν ( οι αρχηγοί των τζιχαντιστών του ISIS φυλάσσονται από πολύ λιγότερους) και κίτρινους από το φθόνο για τον Α Τσίπρα, που προηγούμενος δημοσκοπικά, την ίδια ώρα άνετος συζητούσε με την ηγεσία της Ευρώπης. Υπενθυμίζω ότι η ιστορία εκτός από ‘καμίνι’ και ‘χρονοντούλαπο’ έχει και σκουπιδοφάγο, στο αδηφάγο στόμιο του οποίου οδηγούνται βασανιστικά αργά, σταθερά όμως, οι σημερινοί πρωταγωνιστές. Μια πιο τεχνική προσέγγιση των δηλώσεων της ακόμη κυβερνητικής εξουσίας, τη θεωρώ και περιττή και σουρεαλιστική. Μια ιστορική επισήμανση: Λίγα χρόνια μετά την ολοκλήρωση του συγκεκριμένου πίνακα ξέσπασε στην Ευρώπη (1517) η Μεταρρύθμιση ή η Γερμανική λεγόμενη Επανάσταση και σάρωσε την τότε παπική εξουσία, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις της αστικής αφύπνισης. Οι ενδεχόμενες ομοιότητες είναι αναπόφευκτες.

Η δημιουργική καταστροφή. Οι εύλογες ανησυχίες. Οι ιδεαλιστικές διαμαρτυρίες.

Είμαστε ενάρετοι. Ποτέ δεν συμβιβαζόμαστε με κάτι που δεν έχει σχέση με τα πιστεύω μας. Εκτός κι αν χάνουμε. Τότε η ανάγκη της διατήρησης των ανέσεών μας, μας εξαναγκάζει σε πιο προσγειωμένες ερμηνείες των αρχών μας, των οποίων τα πλεονεκτήματα με ιδεαλιστική εμμονή θεωρούμε κεκτημένα. Έτσι εκτιμούμε ότι ερμηνεύεται η γενικότερη στάση απέναντι στα επίκαιρα θέματα της Γάζας και της πτήσης ΜΗ17.

Θα προσεγγίσουμε τις εξελίξεις χωρίς συναισθηματικές παρορμήσεις, θεωρώντας ότι έτσι αφαιρούμε από τη δραματικότητα, προς όφελος της νηφάλιας σκέψης, η οποία είναι απαραίτητη στην κατανόηση της πραγματικότητας. Πιστεύουμε δηλαδή ότι η ευτέλεια και η ματαιοδοξία δεν απουσιάζουν ούτε από γεγονότα αυτής της κλίμακας. O πόνος για τις απώλειες είναι προσωπικός. Ο δημόσιος θρήνος, όπως η συλλογική ευθύνη, υπάρχουν για να ανακουφίζουν τις ενοχές μας.