Σε ένα ανυπέρβλητο κείμενό του ο βραβευμένος με Nobel (1957) Γάλλος Συγγραφέας και Φιλόσοφος Albert Camus (1913-1960) διαπιστώνει: Αρκεί ο Θεός να εκτοπιστεί από αυτόν τον ιστορικό κόσμο και αμέσως γεννιέται η γερμανική ιδεολογία, όπου η δράση δεν είναι πλέον τελειοποίηση, αλλά καθαρή κατάκτηση, δηλαδή τυραννία. Και συνεχίζει: Ωστόσο ο ιστορικός απολυταρχισμός, παρ’ όλους τους θριάμβους του, δεν έπαψε ποτέ να συγκρούεται με μια ακατανίκητη επιθυμία της ανθρώπινης φύσης της οποίας η Μεσόγειος, εκεί όπου η διάνοια είναι αδελφή του θαμπωτικού φωτός, φυλάει το μυστικό¹.

 Σε μία θεολογική σύνοδο που είχε συγκαλέσει ο Αυτοκράτορας Κάρολος ο Ε΄ στο Valladolid της Ισπανίας το μακρινό 1550-1 αποφασίστηκε ότι οι ιθαγενείς κάτοικοι του δυτικού ημισφαιρίου, δηλαδή οι Αμερικάνοι της εποχής εκείνης, ήταν ανθρώπινα όντα με ψυχή και άρα υπήρχε η δυνατότητα να σωθούν. Μπορούσε λοιπόν να δρομολογηθεί ο προσηλυτισμός και η κατάκτησή τους. Πρέπει λοιπόν να θεωρείται πρόοδος το γεγονός ότι στη σύγχρονη εποχή δύνανται να παρίστανται στα συνέδρια του (μη θεσμοθετημένου) Eurogroup και εκπρόσωποι των ιθαγενών.

Όποιος ασχολήθηκε έστω και στοιχειωδώς με την ελληνική ιστορία θα πρέπει να αναγνώρισε δύο σταθερά χαρακτηριστικά στην πορεία αυτού του έθνους μέσα στο χρόνο. Το ένα είναι η μόνιμα διχαστική μας διάθεση με αποτέλεσμα τη διαρκή εσωτερική αντιπαράθεση. Το άλλο είναι ότι στη χώρα που ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα οι αυτοκρατορίες συναντούσαν πάντα μια απρόσμενα δυσανάλογη αντίσταση, που είτε τους ακύρωνε στα πεδία των μαχών, είτε τους μετάλλασσε αλλοιώνοντάς τους εσωτερικά.

Ο γνωστός προβληματισμός σχετικά με το αν στην Ελλάδα υπάρχει αστική τάξη με εθνική συνείδηση, δεν είναι πλήρης. Μια επίκαιρη επαναδιατύπωση του βασικού ερωτήματος θα έπρεπε να είναι πιο θεμελιώδης και ευρύτερη. Η υπόθεση εργασίας αφορά πλέον το αν οι κυρίαρχες τάξεις στη χώρα μας διαθέτουν συνείδηση. Στις έννοιες των προηγούμενων τάξεων περιλαμβάνονται και οι πολιτικές elite της χώρας. Στη χορεία αυτή ανήκει σχεδόν το σύνολο των ηγέτιδων ομάδων της κεντροδεξιάς συντήρησης, που μετεξελίσσεται πλέον σε απροκάλυπτη αντίδραση, όπως και μια σημαντική μερίδα του αντίστοιχου της κεντροαριστερής προοδευτικότητας, που στην παρούσα φάση αποκαλύπτεται ότι, τουλάχιστον κατά ένα μέρος, συνιστά το πρόβλημα του οποίου προσποιείται ότι είναι η λύση.

Ήτοι λόγος περί ευκταίου και εφικτού

Είναι γνωστό ότι η ουσία των ιστορικών γεγονότων σπάνια αποκαλύπτεται σ’ αυτούς που τα βιώνουν. Αν και ο ασιανισμός δεν προσιδιάζει στο ύφος μου, η ιστορικότητα των στιγμών επιβάλει μερικούς επικούς τόνους. Δεν θεωρώ λοιπόν υπερβολική τη διαπίστωση ότι από την ημέρα των εκλογών μέχρι και σήμερα ζούμε την αρχή της πολιτισμικής ανατροπής στις κοινωνικές σχέσεις εντός και τη διεύρυνση της εθνικής εμπειρίας εκτός. Η Κυβέρνηση ανέλυσε την παρούσα ελληνική κατάσταση με σαφές ιδεολογικό πρόσημο και πρόβαλε το αποτέλεσμα στην ευρωπαϊκή πραγματικότητα εμπλουτισμένο, έστω και υπαινικτικά, με τη γεωπολιτική του διάσταση.