Την ώρα που ο προβληματισμός για τη θεμελιακή κρίση του καπιταλισμού υιοθετείται και από τη μη αριστερή ρητορική και η αμηχανία για τα δήθεν παράδοξα των φαινομένων Marine Le Pen, Viktor Orbán, Donald Trump δείχνει να παραλύει τη δυτική πολιτική σκέψη, στη χώρα μας η ανθοφορία της φαιδράς πορτοκαλέας δίνει το σύνθημα για την ανασύνταξη των κοινωνικών τάξεων και πολιτικών δυνάμεων, οι οποίες ακριβώς μας οδηγήσαν στα σημερινά, επίσης δήθεν, αδιέξοδα. Με τον χαρακτηριστικό ιστορικό αναχρονισμό που τους διακρίνει, λες και ο χρόνος σταμάτησε στην εποχή της ασύδοτης κλεπτοκρατικής κυριαρχίας τους, οι εγχώριοι κοτζαμπάσηδες¹ και τα ελεεινά τσογλάνια² τους ετοιμάζονται να αναπαράξουν τα εξουσιαστικά πρότυπα, που θα τους εξασφαλίσουν την απρόσκοπτη διαιώνιση των προνομίων τους.

Η φτηνιάρικη δήθεν σύγκρουση κυβέρνησης-αντιπολίτευσης αποσκοπεί στην παγίδευση των όποιων πολιτών συνεχίζουν ακόμη να θεωρούν ως επιλογή τη δυνατότητα εκλογής ανάμεσα στην ψευδαίσθηση και την αυταπάτη. Με κοινό παρονομαστή τη στοχευμένη πολιτική ασυναρτησία, ώστε να επικαλύπτεται η απουσία υλοποιήσιμων θέσεων, οι σημερινοί πρωταγωνιστές διαγκωνίζονται για τις προνομιακές θέσεις στο πλούσιο τραπέζι της νέας διαπλοκής, που στήνουν οι εγχώριοι κλεπτοκράτες και η εξωχώρια αποικιοκρατία. Στο μεταξύ η αδύναμη χώρα και οι απηυδισμένοι πολίτες της, άσχετα αν το συνειδητοποιούν ή όχι, ετοιμάζονται να υποστούν τη μοίρα των αδυνάτων.

Οι πλούσιοι διαθέτουν τη χαρακτηριστική ιδιότητα να είναι ή τουλάχιστον να παρουσιάζονται ως ενάρετοι. Οι πλούσιοι είναι επίσης και ισχυροί και έτσι έχουν την άνεση να επιβάλλουν αυτό που έλεγε κάποτε, στα τέλη του 18ου αιώνα, ο Άγγλος Ποιητής William Blake: αν δεν είναι άλλοι οι ανόητοι, τότε θα πρέπει να είμαστε εμείς (Παροιμίες της Κόλασης). Ο Wolfgang Schäuble χρησιμοποίησε τη λέξη ηλίθιος, παραφράζοντας τη γνωστή αμερικανική ατάκα, αλλά έτσι κι αλλιώς οι δύο λέξεις βρίσκονται νοηματικά πολύ κοντά.

Δεν χρειάζεται να ακολουθεί κάποιος ούτε τις σκοτεινές συνωμοσιολογίες, ούτε και να πιστεύει στις παράξενες συμπτώσεις, ειδικά όταν τα πράγματα μιλάνε από μόνα τους. Η ακλόνητη εγχώρια ολιγαρχία, που λυμαίνεται τον τόπο από καταβολής νεοελληνικού κράτους, έκανε διανομή και ανέθεσε ρόλους στο έργο του Θεάτρου Σκιών ο Καραγκιόζης Πρωθυπουργός και ο Σταύρακας Αρχηγός Κόμματος. Οι μέχρι τώρα υποκριτικές επιδόσεις των πρωταγωνιστών μπορούν να χαρακτηριστούν ως αξιέπαινες, όπως επίσης και η ευρηματικότητα του σεναριογράφου. Την ίδια στιγμή μια σημαντική μερίδα του λαού γελάει εκεί που μάλλον θα έπρεπε να κλαίει.

Υπάρχει ένας στίχος του Βασίλη Τιτσάνη, ερμηνευμένος από τον Στέλιο Καζαντζίδη, που πιστεύω ότι περιγράφει αρμοδίως τη σχέση των πολιτών με τους πολιτικούς: Όλοι με ρωτούν πώς έχω καταντήσει κι εγώ με απορία τους κοιτώ¹ Η αποξένωση της κοινωνίας από αυτό που ονομάζεται πολιτικές διεργασίες καταγράφεται ως η ισχυρότερη παράταξη, με 43,91%, και μάλιστα με αυξανόμενη τάση. Χωρίς αυτό να υποδηλώνει απαραίτητα ή αποκλειστικά αδιαφορία, η απαξία που εκφράζεται με την αποχή, το άκυρο και το λευκό, επιτρέπει στον πρώτο, που τα ποσοστά του με αναγωγή στο σύνολο του εκλογικού σώματος είναι κάτω από το 20%, να πρωταγωνιστήσει.