Αυτά που ακολουθούν θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και ως λογικοί ακροβατισμοί. Θα τους επιχειρήσω όμως, γιατί η ιστορία δεν γράφεται ούτε κατ’ επίκληση του παράδοξου, ούτε με βάση τις συμπτώσεις. Όταν το κάνει δεν είναι ιστορία. Εξ ιστορίης αναιρεθείσης της αληθείας το καταλειπόμενον αυτής ανωφελές γίγνεται διήγημα έγραφε ο Πολύβιος το 2^ο π.Χ. αιώνα. (Ιστορίαι Ι, 14)

Στα μέσα αυτού του μήνα ο Επικεφαλής Οικονομολόγος του ΔΝΤ, Maurice Obstfeld, εξηγούσε στην έδρα του Οργανισμού στην αμερικανική πρωτεύουσα τους λόγους που οι εκτιμήσεις του θεσμού για την παγκόσμια ανάπτυξη θα έπρεπε να αναθεωρηθούν προς τα κάτω. Προκαλεί πλέον θυμηδία η περίπου διαρκής επαλήθευση της αναξιοπιστίας του ΔΝΤ, του οποίου τα στελέχη επιβεβαιώνουν σχεδόν μόνιμα τον ορισμό που θέλει τους οικονομολόγους να είναι οι αξιολύπητοι εκείνοι τύποι, οι οποίοι μας εξηγούν φέτος τους λόγους που απέτυχαν οι περυσινές τους προβλέψεις.

Την ώρα που ο προβληματισμός για τη θεμελιακή κρίση του καπιταλισμού υιοθετείται και από τη μη αριστερή ρητορική και η αμηχανία για τα δήθεν παράδοξα των φαινομένων Marine Le Pen, Viktor Orbán, Donald Trump δείχνει να παραλύει τη δυτική πολιτική σκέψη, στη χώρα μας η ανθοφορία της φαιδράς πορτοκαλέας δίνει το σύνθημα για την ανασύνταξη των κοινωνικών τάξεων και πολιτικών δυνάμεων, οι οποίες ακριβώς μας οδηγήσαν στα σημερινά, επίσης δήθεν, αδιέξοδα. Με τον χαρακτηριστικό ιστορικό αναχρονισμό που τους διακρίνει, λες και ο χρόνος σταμάτησε στην εποχή της ασύδοτης κλεπτοκρατικής κυριαρχίας τους, οι εγχώριοι κοτζαμπάσηδες¹ και τα ελεεινά τσογλάνια² τους ετοιμάζονται να αναπαράξουν τα εξουσιαστικά πρότυπα, που θα τους εξασφαλίσουν την απρόσκοπτη διαιώνιση των προνομίων τους.

Η φτηνιάρικη δήθεν σύγκρουση κυβέρνησης-αντιπολίτευσης αποσκοπεί στην παγίδευση των όποιων πολιτών συνεχίζουν ακόμη να θεωρούν ως επιλογή τη δυνατότητα εκλογής ανάμεσα στην ψευδαίσθηση και την αυταπάτη. Με κοινό παρονομαστή τη στοχευμένη πολιτική ασυναρτησία, ώστε να επικαλύπτεται η απουσία υλοποιήσιμων θέσεων, οι σημερινοί πρωταγωνιστές διαγκωνίζονται για τις προνομιακές θέσεις στο πλούσιο τραπέζι της νέας διαπλοκής, που στήνουν οι εγχώριοι κλεπτοκράτες και η εξωχώρια αποικιοκρατία. Στο μεταξύ η αδύναμη χώρα και οι απηυδισμένοι πολίτες της, άσχετα αν το συνειδητοποιούν ή όχι, ετοιμάζονται να υποστούν τη μοίρα των αδυνάτων.

Οι πλούσιοι διαθέτουν τη χαρακτηριστική ιδιότητα να είναι ή τουλάχιστον να παρουσιάζονται ως ενάρετοι. Οι πλούσιοι είναι επίσης και ισχυροί και έτσι έχουν την άνεση να επιβάλλουν αυτό που έλεγε κάποτε, στα τέλη του 18ου αιώνα, ο Άγγλος Ποιητής William Blake: αν δεν είναι άλλοι οι ανόητοι, τότε θα πρέπει να είμαστε εμείς (Παροιμίες της Κόλασης). Ο Wolfgang Schäuble χρησιμοποίησε τη λέξη ηλίθιος, παραφράζοντας τη γνωστή αμερικανική ατάκα, αλλά έτσι κι αλλιώς οι δύο λέξεις βρίσκονται νοηματικά πολύ κοντά.

Δεν χρειάζεται να ακολουθεί κάποιος ούτε τις σκοτεινές συνωμοσιολογίες, ούτε και να πιστεύει στις παράξενες συμπτώσεις, ειδικά όταν τα πράγματα μιλάνε από μόνα τους. Η ακλόνητη εγχώρια ολιγαρχία, που λυμαίνεται τον τόπο από καταβολής νεοελληνικού κράτους, έκανε διανομή και ανέθεσε ρόλους στο έργο του Θεάτρου Σκιών ο Καραγκιόζης Πρωθυπουργός και ο Σταύρακας Αρχηγός Κόμματος. Οι μέχρι τώρα υποκριτικές επιδόσεις των πρωταγωνιστών μπορούν να χαρακτηριστούν ως αξιέπαινες, όπως επίσης και η ευρηματικότητα του σεναριογράφου. Την ίδια στιγμή μια σημαντική μερίδα του λαού γελάει εκεί που μάλλον θα έπρεπε να κλαίει.