There’s no such thing as society.
Margaret Thatcher,
Women's Own,31 October 1987.
Καθώς οι θεωρίες περί ανοιχτής κοινωνίας αποκαλύπτονται ως τα απόλυτα fake news της σύγχρονης κοινωνικής πραγματικότητας και ο αργός θάνατος της μεσαίας τάξης ως το βρώμικο μυστικό της παγκοσμιοποίησης, οι οπαδοί των λαϊκιστών γίνονται το νέο προλεταριάτο: υπόσχεση για τους μέν, απειλή για τους δε.
Οι αποκλεισμένοι απέναντι στους κοσμοπολίτες, η περιφέρεια απέναντι στο κέντρο, οι Somewheres απέναντι στους Anywheres. Η σύγκρουση, αν και εκ πρώτης όψεως εκφράζεται με οικονομικούς όρους, είναι πρωτίστως πολιτισμική. Αυτό που απαιτείται τώρα είναι μια πολιτισμική επανάσταση με κύριο πρόταγμα την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των πολιτών προς τους πολιτικούς. Με ουσιαστικές πράξεις στο εδώ και στο τώρα και όχι με φλύαρες υποσχέσεις για τη μέλλουσα ζωή.
Τι είναι αισχρό, αν ο δράστης δεν το πιστεύει.
Critias, Sisyphus, fr. 19 Snell, 1 Nauck.
Κινείσαι στα όρια της εμπάθειας1 μου είχε πεί κάποιος φίλος, όταν πριν τρία χρόνια σε μια ανάρτηση (Ο Παπατζής,29 Αύγουστου 2015) αναφερόμενος στον Α Τσίπρα έγραφα: Ακόμη και οι πιο σκληροτράχηλοι ρεαλιστές, όπως και οι πιο πανούργοι τακτικιστές δεν αποφεύγουν τελικά τη συντριβή κάτω από το βάρος του υπαρξιακού άγχους.
Πιστεύω ότι η στιγμή αυτή έφτασε για τον Α Τσίπρα και την ομάδα του το αργότερο προχτές. Αυτό αποκάλυψε, μεταξύ άλλων, η πρωτάκουστη έκκλησή του να μη ρίξουν την Κυβέρνηση!
Οι πολιτικές προτιμήσεις του κεφαλαίου και ο μεγάλος εξισωτής.
Σύμφωνα με τον Michael Sandel, καθηγητή πολιτικής φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Harvard, ο φιλελευθερισμός έχει την ολέθρια τάση να μετατρέπει τη δημοκρατία σε πλουτοκρατία1.
Ο φιλελευθερισμός θεμελιώνεται στην ύπαρξη ορισμένων δικαιωμάτων, όπως της έκφρασης γνώμης από αντιφρονούντες ή τη θρησκευτική και γενικότερα πολιτισμική ελευθερία των μειοψηφιών, όσο ισχνές κι αν είναι. Η ιεράρχηση και η προστασία των δικαιωμάτων αυτών φέρνει συχνά τον φιλελευθερισμό απέναντι στις κοινωνικές πλειοψηφίες.
Τὰ δὲ πάντα οἰακίζει Κεραυνός
(Όλα τα κατευθύνει η δύναμη)
Ηράκλειτος, Β 64
Η οργή των δυτικών απέναντι στον Αμερικανό Πρόεδρο είναι επιλεκτική. Και η μνήμη τους είναι επιλεκτική, όπως επίσης και κοντή. Όποτε στριμώχνονται ηθικολογούν άναρθρα, φτάνοντας στη γραφικότητα και αδιαφορούν για την κραυγαλέα υποκρισία τους, επειδή περιφρονούν το ακροατήριό τους. (Στην περιφρόνησή τους δεν είναι και εντελώς λάθος) Στην ουσία αυτό με το οποίο δεν μπορούν να συμφιλιωθούν είναι το γεγονός ότι οι ΗΠΑ δεν μπορούν πλέον ή δεν θέλουν να είναι η μοναδική και αδιαμφισβήτητη υπερδύναμη του πλανήτη.
“Peace is impossible, war is improbable”
Raymond Aron, 1905-1983.
Μετά την προσέγγιση Trump- Kim και την αποτυχία της Συνάντησης των G7 στον Καναδά μια ιδιότυπη ψυχροπολεμική νοσταλγία έρχεται να προστεθεί στον σκεπτικισμό και στην αμηχανία του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου. Το κυρίαρχο ερώτημα που συμπυκνώνει την αγωνία των ημερών διατυπώνεται στην πρόταση: ποιος θα σώσει τη Δύση;
Η τάση για αναπόληση φυσικά και δεν δημιουργείται από κάποια αόριστη ρομαντική διάθεση, αλλά από τη σαφή γνώση ότι το κενό που αφήνουν οι Αμερικανοί στην Ευρώπη δεν μπορεί να το καλύψει η Γερμανία και ακόμη ότι οι συνθήκες ευνοούν την περαιτέρω διείσδυση κυρίως της Κίνας1, αλλά και της Ρωσίας. Ο βαθμός της σημερινής κατήφειας θα μπορούσε να εκτιμηθεί αν έπαιρνε κάποιος υπ’ όψη του τις δηλώσεις του Γερμανού Υπουργού των Εξωτερικών Heiko Maas μετά την απόφαση των Αμερικανών να αποδεσμευτούν από την ιρανική συμφωνία, ο οποίος υποστήριζε ότι η συγκεκριμένη απόφαση έχει τη δυναμική να προκαλέσει ρήγματα στη Βορειοατλαντική Συμμαχία.
Οι Κλέφτες ίσως σώσουν την Οικουμένη,
αλλά δεν είμαι εγώ αυτός που θα φωνάξει:
Κλέφτες όλου του Κόσμου ενωθείτε!
Ηλίας Πετρόπουλος.
Η πραγματικότητα έχει τον δικό της ιδιαίτερο τρόπο να εκδικείται· σε μια πρώτη φάση γελοιοποιεί και σαρκάζει. Πριν ακόμη κάτσει η σκόνη από τα εθνεγερτήρια συλλαλητήρια, κορυφαίοι εκπρόσωποι και θιασώτες του ελληνικού αστισμού που είτε τα είχαν ‘‘κοσμήσει’’ με την παρουσία τους, είτε τα είχαν ‘‘ευλογήσει’’ από καθέδρας, βρέθηκαν ελεγχόμενοι για δωροδοκίες, οι οποίες ήχθησαν σε χρέωση του ελληνικού δημοσίου. Και τελικά διευκόλυναν την περαιτέρω οικονομική και όχι μόνο υποδούλωση της κατά τα άλλα προσφιλούς πατρίδας.
Η αντιπαραβολή του χάρτη των αποτελεσμάτων του δημοψηφίσματος της 16ης Απριλίου 2017 στην Τουρκία, με την έκταση που αναγνωρίστηκε στη χώρα με τη συνθήκη των Σεβρών της 28ης Ιουλίου 1920 δείχνει σ’ ένα ικανοποιητικό βαθμό αυτό που θα ήταν η Τουρκία, αν αποτύγχανε ο Mustafa Kemal και το Εθνικό Κίνημα των Τούρκων. Με μια διαφορετική διατύπωση οι περιοχές του evet, με εξαίρεση τον Ανατολικό Πόντο, ταυτίζονται εν πολλοίς με τα υπολείμματα της ηττημένης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που θα συνιστούσαν το νέο κράτος.
Οι δηλώσεις των πρώην Πρωθυπουργών Κ Καραμανλή και Κ Σημίτη πρωτίστως κατέδειξαν ότι το πλέον σοφό που έπραξαν μετά την αποχώρησή τους και μέχρι τώρα ήταν το γεγονός ότι δεν μιλούσαν. Τουλάχιστον αυτοπροσώπως. Ωστόσο το σημαντικότερο και θλιβερότερο συμπέρασμα που εξάγεται από τις πρόσφατες τοποθετήσεις τους είναι το ότι αυτό που η χώρα βιώνει και αντιλαμβάνεται ως κρίση και κυρίως ως γενεσιουργό της αιτία, δηλαδή τη διαφθορά και μάλιστα σε ποσοστά περί το 85%, για τους εν λόγω είτε δεν υπάρχει καν, είτε συνιστά μια κανονικότητα.
Η πρώτη αντίδραση του ευρωπαϊκού πολιτικού και γεωγραφικού κέντρου στην κίνηση των Συμπληγάδων Δύσης (ΗΠΑ)-Ανατολής (Ρωσία), διαπιστώνεται στην υποψηφιότητα του Martin Schulz για την Γερμανική Καγκελαρία. Του πρώτου μετά τον Gerhard Schröder από το χώρο του SPD που δηλώνει ότι πραγματικά θα επιδιώξει να κατακτήσει τη θέση. Και επίσης του πρώτου από τους πολιτικούς της Ευρώπης που ευθαρσώς και χωρίς περιστροφές δηλώνει ότι πρέπει να αναλάβουμε με αυτοπεποίθηση τον αγώνα απέναντι στην πολιτισμική σύγκρουση που δρομολογείται από την Αμερικανική Κυβέρνηση.
Ο όρος Τρίγωνο των Βερμούδων ή και Τρίγωνο του Διαβόλου όπως αποκαλείται, δεν αντιστοιχεί μόνο σε μια συγκεκριμένη περιοχή. Καλύπτει γενικότερα το φαινόμενο των μυστηριωδών εξαφανίσεων, που άλλοι τις αποδίδουν σε απλά φαινόμενα επιστημονικά ερμηνεύσιμα, άλλοι στις δίνες του χρόνου.
Στα δικά μας τις κορυφές του εν λόγω τρίγωνου συνεχίζουν να τις συνιστούν οι πάσης φύσεως πολιτικοί, τα χρεοκοπημένα μμε και οι αδηφάγοι επιχειρηματικοί καρχαρίες.