Είσαι αριστερός;

Είναι μια ερώτηση που έχω δεχθεί από πολλούς τον τελευταίο καιρό.

Τους απαντώ κι από εδώ:

Προσπαθώ να γίνω αριστερός!.. Προσπαθώ κάθε μέρα και κάθε ώρα…

Γιώργος Γεννηματάς, Μάρτιος 1985,

Αμφιθέατρο της Νομικής του ΑΠΘ.

Από χτες, 8 12 ’20, διακινείται στα κοινωνικά δίκτυα και δημιουργεί εντυπώσεις μια ανάρτηση του δικηγόρου Αθανάσιου Καμπαγιάννη. Διάφοροι αριστεροί, κυρίως στην αξιωματική αντιπολίτευση, αισθάνονται δικαιωμένοι. Σε κάποιους άλλους συνανθρώπους μας, προφανώς πολιτικά αφελείς, δημιουργούνται αισθήματα συμπάθειας. Δεν θα έπρεπε. Είναι περιττά. Ας δούμε γιατί.

Πριν αναφερθώ στη μεροληπτική αποσπασματικότητα της αλήθειας, στις εξόφθαλμες ιστορικές αντιφάσεις και την ιδιότυπη αγωνία για την τύχη του κυβερνητικού προσωπικού στην επιστολή του Αθ. Καμπαγιάννη, παρουσιάζω αυτούσιο το κείμενο:

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, σε κατάσταση vertigo από το φιάσκο στη διαχείριση της πανδημίας με τις καθημερινές εκατόμβες νεκρών και από τον οικονομικό Αρμαγεδώνα που επελαύνει, σέρνει την πολιτική ζωή στον βούρκο της σκανδαλοθηρίας. Στο παρελθόν, όταν η κατάσταση ήταν πιο διαχειρίσιμη, τις βρωμοδουλειές τις έκαναν τα σάιτς και οι φιλικές εφημερίδες. Τώρα, που το πράγμα είναι πια εκτός ελέγχου, τη δουλειά την κάνει με δελτία τύπου η ίδια η Νέα Δημοκρατία.

 dura lex sed lex

(σκληρός νόμος αλλά νόμος)

Σε μια κατευναστική ομιλία του χτες, 6 Νοεμβρίου, στο Wilmington του Delaware ο υποψήφιος των δημοκρατικών Joe Biden υπογράμμισε τη δέσμευσή του να εργαστεί το ίδιο σκληρά, τόσο για όσους τον καταψήφισαν, όσο και για εκείνους που τον υποστήριξαν. Τόνισε επίσης την ανάγκη της σύμπνοιας για να ηρεμήσει ο αμερικανικός λαός την ώρα που κατατρύχεται από την πανδημία και προέτρεψε να τεθεί τέρμα στον "ανταρτοπόλεμο", όπως χαρακτήρισε την απαίτηση να σταματήσει η καταμέτρηση των ψήφων: "We may be opponents, but we're not enemies" (Μπορεί να είμαστε αντίπαλοι, δεν είμαστε όμως εχθροί), δήλωσε χαρακτηριστικά. Στην ομιλία του, που κάποιες στιγμές θύμιζε ευχολόγιο, εξέφρασε την πεποίθησή του ότι το κόμμα του θα επικρατήσει στην αναμέτρηση, εξασφαλίζοντας ίσως και 300 εκλέκτορες. (ένα σύντομο video, που έχει επεξεργαστεί το BBC και συνοψίζει την ομιλία του Joe Biden, επισυνάπτεται στο τέλος της ανάρτησης) 

Στην άλλη πλευρά, υψηλόβαθμα στελέχη του εκλογικού επιτελείου του Donald Trump, προσπαθούν να εξευμενίσουν τον Πρόεδρο, ο οποίος αρνείται ή έστω δυσκολεύεται ιδιαίτερα να αποδεχθεί την προοπτική της ήττας.

Η θρησκεία δεν επιβάλλεται.

Η αληθής οδός διακρίνεται αρκούντως της πεπλανημένης.

Κοράνιο, 2,257.

Ο Γάλλος Πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν σηκώνει το γάντι στις εγκληματικές προκλήσεις του ισλαμοφασισμού. Με τις ενέργειές του, πέρα από την προστασία του κοσμικού χαρακτήρα της χώρας του*, ανταποκρίνεται και στις προσδοκίες της συντριπτικής πλειοψηφίας των εκατομμυρίων φιλήσυχων μουσουλμάνων της Γαλλίας, που είναι εξίσου ή ακόμα πιο εκτεθειμένοι στη θανατηφόρα μισαλλοδοξία των αφηνιασμένων δογματικών ομόθρησκών τους, τους οποίους αδυνατούν να ελέγξουν. Στο μέλλον θα φανεί αν ο Γάλλος Πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν, τηρουμένων των ιστορικών αναλογιών, εξελιχτεί σ’ έναν σύγχρονο Κάρολο Μαρτέλο. Πάντως όσον αφορά το παρόν κάνει καλά.

Η σκόπιμη παρερμηνεία των θεμελιωδών αιτημάτων της γαλλικής επανάστασης για ελευθερία, ισότητα και αδελφοσύνη, συνεχίζει να τροφοδοτεί με τεχνητά αδιέξοδα τον φλύαρο ευρωπαϊκό προοδευτισμό, συμπεριλαμβανομένης και της αξιοθρήνητης νεοελληνικής εκδοχής του. Η απουσία συγκεκριμένων πολιτικών θέσεων και πειστικών οικονομικών προτάσεων τους οδηγεί στην υιοθεσία μιας επικίνδυνης ανεκτικότητας απέναντι ακόμη και στις πιο ακραίες και επιθετικές αξιώσεις των ισλαμιστών στις χώρες φιλοξενίας τους.

Οι χρυσαυγίτες αγαπούν την πατρίδα με έναν τρόπο εριστικό.

Μιχαήλ (Μίκης) Θεοδωράκης, 6 Φεβρουαρίου 2018.

Το ότι η δικαστική απόφαση της 7^ης Οκτωβρίου 2020 είναι ιστορική και με διεθνή απήχηση το παραδέχονται έστω και απρόθυμα όλοι. Οι δικαστές στέρησαν την ευκαιρία σε διάφορους νωχελικούς και καλοζωισμένους αγωνιστές¹ των σαλονιών να αποκτήσουν επιτέλους πολιτικό περιεχόμενο. Τα μηνύματα όμως της ηχηρής πολιτικής υπενθύμισης που προκύπτουν σε μια δεύτερη ανάγνωση δεν είναι ευπρόσδεκτα. Γι αυτό και αποσιωπούνται.

Τα μηνύματα αυτά συνοψίζονται στις παρακάτω δύο συν μια παρατηρήσεις.

Όποτε απαιτήθηκαν ή απαιτούνται λύσεις, αυτές δόθηκαν ή δίνονται πάντα από τους εκπροσώπους του αστικού λεγόμενου χώρου.

Σίγουρα κατά καιρούς διάφοροι θεσμικοί παράγοντες των τριών εξουσιών της δημοκρατίας ξένισαν ή και απογοήτευσαν με τις πράξεις ή τις παραλήψεις τους. Στην ευρεία εικόνα όμως και στο βάθος του χρόνου ήταν οι πολιτικοί σχηματισμοί του αστισμού, μικρού – μεσαίου – μεγάλου, που κέρδισαν άλλοτε την ψυχρή κι άλλες φορές την ένθερμη εμπιστοσύνη και υποστήριξη αυτού που αποκαλείται λαός. Αυτοί ανέλαβαν την ευθύνη να εκπροσωπήσουν τη συλλογική μνήμη του ιστορικού παρελθόντος και να υπηρετήσουν τις κοινές προσδοκίες για το μέλλον. Η Συμφωνία των Πρεσπών υπήρξε μια ευπρόσδεκτη εξαίρεση, που επιβεβαιώνει αυτήν τη διαπίστωση.

Η πιθανότητα να είναι ηλίθιο ένα συγκεκριμένο άτομο είναι ανεξάρτητη

από οποιοδήποτε άλλο χαρακτηριστικό αυτού του ατόμου.

Ο Δεύτερος Βασικός Νόμος.

Carlo M. Cipolla, Οι Βασικοί Νόμοι της Ανθρώπινης Ηλιθιότητας, Σελ. 29.

Η Ιστορία είναι το αποτελεσματικότερο φάρμακο κατά της πολιτικής μυωπίας. Όταν η πολιτική μυωπία δεν φοράει τα γυαλιά της ιστορικής σύνεσης οδηγεί σε εθνικές και κοινωνικές καταστροφές. Στη ρίζα της πολιτικής μυωπίας βρίσκεται η νοσταλγική εξιδανίκευση του παρελθόντος. Σε καταθλιπτικές περιόδους άγχους στο εσωτερικό και εξωτερικών απειλών η νοσταλγία προσφέρει την παρηγορητική και γι αυτό γοητευτική ασφάλεια ενός προστατευτικού καταφυγίου. Η ασφάλεια που υπόσχεται η νοσταλγία είναι απατηλή. Και επειδή κινείται σε αντίθετη κατεύθυνση σε σχέση με το χρόνο, εκτός από απατηλή, γίνεται και επικίνδυνη. Η πραγματικότητα είναι το αποτέλεσμα της σύνθεσης του χώρου, του χρόνου και της ενέργειας. Οποιαδήποτε αλλοίωση στις ορίζουσες αυτές στρεβλώνει το αποτέλεσμα. Η ελλιπής και άρα προβληματική αντίληψη της πραγματικότητας ανοίγει έναν σίγουρο και σύντομο δρόμο για την καταστροφή. Τόσο συλλογικά, όσο και ατομικά.

Πριν συνεχίσω είναι απαραίτητη μια σημαντική κατά τη γνώμη μου διευκρίνιση. Σε περιπτώσεις όπου η αποτυχία είναι κραυγαλέα και αναμφισβήτητη προβάλλεται το επιχείρημα ότι μπορεί κάποιοι από τους ανθρώπους που αναδείχθηκαν σε ηγετικές θέσεις να υστερούσαν από τη φύση τους σε αντίληψη και γι αυτό να αποδεικνύονταν επικίνδυνα κατώτεροι των περιστάσεων. Το επιχείρημα είναι σαθρό και υποκριτικό. Ο σεβασμός στις ατομικές ικανότητες του κάθε ανθρώπου είναι δεδομένος. Η αναρρίχηση όμως ή η εγκατάσταση των συγκεκριμένων ατόμων στην κορυφή της πολιτικής ιεραρχίας είναι το αποτέλεσμα πρώτα των αφανών και στη συνέχεια των εμφανών διεργασιών των μηχανισμών της εξουσίας. Αν οι μηχανισμοί διαψεύστηκαν στις προσδοκίες τους, μπορούν να τους αντικαταστήσουν. Αν παρόλα αυτά τους ανέχονται, σημαίνει ότι εξυπηρετούνται, αδιαφορώντας για τις κοινωνικές και εθνικές επιπτώσεις. Η περίπτωση της ανάδειξης του Α. Χίτλερ είναι χαρακτηριστική και θα παρουσιαστεί στη συνέχεια.