Η Δημοκρατία, Οι Έλληνες & Ο ρωμαϊκός Terminus.
Τίποτα δεν είναι πιο βαθιά ριζωμένο στην ελληνική ιδιοσυγκρασία από την έννοια της δημοκρατίας. Κι αυτό, όπως θα δούμε στη συνέχεια, όχι μόνο στην πολιτική συμπεριφορά των Ελλήνων, αλλά και στις θρησκευτικές αντιλήψεις τους. Ακόμα και οι θεοί των Ελλήνων υπήρξαν δημοκρατικοί.
Οι απαρχές της, που ανιχνεύονται στον 13ο π.Χ. αιώνα, περιγράφονται από τα ομηρικά έπη. Ο Όμηρος συνέθεσε την αριστουργηματική του ποίηση περί το 800 π.Χ. Αναφέρεται δηλαδή σε γεγονότα που συνέβησαν τουλάχιστον επτά αιώνες πριν τη συμβατική εγκαθίδρυση της δημοκρατίας από τους Σόλωνα και Κλεισθένη.
Παρά τις συγκυριακές παραχαράξεις της ποιότητάς της που αλλοίωσαν πρόσκαιρα την αναλογικότητα της κοινωνικής συμμετρίας στην πολιτική εκπροσώπηση, η δημοκρατία επιζεί.
Η αναλογικότητα των τάξεων και των ατόμων στην εκπροσώπηση με βάση την προσφορά1 στην ευημερία και την υπεράσπιση της πόλης και η διάκριση των εξουσιών με το δικαίωμα των πολιτών να εκφράζονται ελεύθερα, κρίνοντας και την εξουσία, και να απευθύνονται στις αρχές αποτελούν την πεμπτουσία του δημοκρατικού πολιτεύματος.
Το Ξυράφι του Όκαμ και Ο Nordstream.
Το Ξυράφι του Όκαμ (Occam's Razor) είναι επιστημονική αρχή, την οποία είχαν διατυπώσει πρώτοι οι πυθαγόρειοι τον 6ο αιώνα π.Χ. Στο Μεσαίωνα, τον 14ο αιώνα, είχε επαναδιατυπωθεί από τον Άγγλο σχολαστικό φιλόσοφο και φραγκισκανό μοναχό Γουλιέλμο του Όκαμ.
Η αρχή αυτή, που αποτελεί τη βάση της μεθοδολογικής απαγωγής και αποκαλείται επίσης αρχή της οικονομίας, λέει στην απλούστερη διατύπωσή της: Κανείς δεν θα πρέπει να προβαίνει σε περισσότερες εικασίες από όσες είναι απαραίτητες.
Μια άλλη αρχή, που μαζί με την έννοια του δίκαιου του ισχυρότερου, αποτελούν την πεμπτουσία της Real Politik, και αν δεν θέλουμε να κοροϊδευόμαστε δεν υπάρχει άλλη πολιτική εκτός της Real Politik, λέει πως: Δεν υπάρχουν φίλοι και εχθροί. Υπάρχουν συμφέροντα.
Έναν εφαρμοσμένο συνδυασμό των προηγούμενων σε σχέση με τις καταστροφές στους αγωγούς Νορντ Στριμ, μπορείτε να παρακολουθήσετε στο σύντομο video που επισυνάπτεται.
Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, 1931 - 2022.
Η φιλοδοξία μου ήταν να εξαλείψω τον κομμουνισμό, τη δικτατορία πάνω σ' όλο το λαό. Με υποστήριξε και με παρότρυνε να συνεχίσω σε αυτή την αποστολή η σύζυγός μου, που είχε αυτή τη γνώμη πολύ πριν από μένα. Ήξερα πως θα μπορούσα να το κάνω αυτό μόνο αν ήμουν επικεφαλής. Η γυναίκα μου με προέτρεψε να αναρριχηθώ την κορυφή.
Όταν σχημάτισα εικόνα για τη Δύση, οι απόψεις μου άλλαξαν ριζικά. Αποφάσισα ότι πρέπει να καταστρέψω ολόκληρο τον μηχανισμό του ΚΚΣΕ και της ΕΣΣΔ. Αποφάσισα επίσης ότι αυτό θα έπρεπε να το κατορθώσω και σε όλες τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες.
Το ιδανικό μου ήταν ο δρόμος της σοσιαλδημοκρατίας. Μόνο αυτό το σύστημα θα ωφελούσε όλους τους ανθρώπους. Έπρεπε να εκπληρώσω αυτόν το σκοπό.
Στον Yakovlev, στον Shevernadze και σε άλλους βρήκα φίλους που έκαναν τις ίδιες σκέψεις με εμένα και όλοι τους αξίζουν να τους ευχαριστήσουμε για τη διάλυση της ΕΣΣΔ και την ήττα του κομμουνισμού.
Η Γοητεία της Παράνοιας.
Σε ένα σημείο του τρίτου μέρους του κινηματογραφικού έπους Ο Νονός ο Don Lucchesi σχολιάζει: όποιος πιστεύει στο λαό χτίζει στην άμμο.
Η άποψη αυτή, που λέγεται από τον επικεφαλής του τραπεζικού ιδρύματος του Βατικανού που θέλει να δικαιολογήσει τις ατασθαλίες του, είναι ωμή και υποτιμητική. Ωστόσο η κυνικότητα δεν αφαιρεί τίποτα από την αλήθεια.
Η υπερβατική γοητεία της παράνοιας κινείται ανάμεσα στα άκρα που οριοθετούν απ’ τη μια μεριά η αποστροφή του Peppino De Filippo: Δεν είναι αλήθεια, μα το πιστεύω, κι από την άλλη ο διαδεδομένος παραλογισμός του: Δεν το πιστεύω, μα είναι αλήθεια.
Νομίζω ότι σ’ αυτό το έδαφος της εύφορης αντιφατικότητας αναπτύσσεται η διεστραμμένη ή έστω ιδιότυπη προτίμηση μιας κρίσιμης μερίδας – αφού μιλάμε για επιλογή δεν μπορούμε να αναφερόμαστε σε μάζα – προς τους πρωταγωνιστές της συγκροτημένης αντίδρασης, που έχει το θάρρος να είναι παρακμιακή,
Dilettanten-Verein.
Η διεθνής επικοινωνιακή κατακραυγή που πήρε το ζήτημα των υποκλοπών δείχνει πως όσο προβληματική είναι η δυτική εκδοχή της δημοκρατίας στην ουσία της, τόσο πιο ευαίσθητη θέλει να παρουσιάζεται στους τύπους της.
Δεν υποβαθμίζω την ιδιοτελή κατάχρηση του δικαιώματος του κράτους στην αυτοπροστασία. Και εδώ ισχύει ο νόμος του Παράκελσου: η δόση κάνει το δηλητήριο. Ωστόσο οι ευαισθησίες διάφορων μέσων, όπως των NYT, του Guardian ή της La Repubblica, που κατά περίσταση κάποια από αυτά λειτουργούν ως κυβερνητικά φερέφωνα, θα πρέπει να αξιολογούνται με περίσκεψη.
Από την άλλη έχουμε την αξιοθρήνητη κυβερνητική διαχείριση του ζητήματος με τις κραυγαλέες αντιφάσεις και την απελπιστική ρελάνς που επιχειρείται από χτες.
Μέσα στην τοξική πολιτική ατμόσφαιρα, που δεν περιορίζεται στο σύνηθες μίγμα θλίψης και γελοιότητας, ξεχωρίζει πέρα από κομματικές ταυτίσεις η αξιοπρόσεκτα ουσιαστική και εύστοχη δήλωση του Νίκου Ανδρουλάκη.
Πρακτικά Μαθήματα Διπλωματίας.
Ο Otto Von Bismarck,1815 - 1898, έλεγε: Προτιμώ να μαθαίνω από τα λάθη των άλλων για να αποφεύγω τα δικά μου1.
Οι Φινλανδοί φαίνεται ότι ακολουθούν την προτροπή του. Αυτό τουλάχιστον δείχνει ο επαναπροσδιορισμός της πρόθεσής τους να εγκαταλείψουν την ουδετερότητα και να ενταχτούν στο ΝΑΤΟ.
Ο ρεαλιστικός διπλωματικός ελιγμός αποδεικνύει ότι η Φινλανδία δεν βρίσκεται τυχαία στην πρώτη θέση2 της κατάταξης σε θέματα διακυβέρνησης.
Οι εξελίξεις στην Ουκρανία σηματοδοτούν μια καθοριστική ήττα της Δύσης. Η διαφαινόμενη έκβαση θα επηρεάσει καίρια και για μεγάλο διάστημα τις διεθνείς σχέσεις.
Η επόμενη μέρα θα βρει μειωμένα σοβαρά και ίσως αμετάκλητα το κύρος και τη θέση των ΗΠΑ και της ΕΕ.
Το Αναπόφευκτο.
Lightning rules all.
Heraclitus.
Με το απόφθεγμα του: Τὰ δε πάντα οἰακίζει κεραυνός (Όλα τα κατευθύνει η δύναμη) ο Ηράκλειτος, 535 – 475 π. Χ., περιγράφει ψυχρά και συνοπτικά την αντικειμενική πραγματικότητα πέρα από ρομαντικές ψευδαισθήσεις και ιδεαλιστικές αυταπάτες.
Τη συγκεκριμένη άποψη την επανέλαβαν αρκετοί διανοητές πολλές φορές. Επέλεξα την αλληγορική εκδοχή του Σκοτεινού Προσωκρατικού γιατί, αν κρίνω σωστά, ο Henry Kissinger φαίνεται να του δείχνει μια αξιοπρόσεκτη προτίμηση. Στο τέλος του βιβλίου του World Order, που το εξέδωσε το 2014 στην ηλικία των 91 ετών, τον επικαλείται συχνά.
Η προχωρημένη ηλικία του συγγραφέα είναι ενδεικτική και αποκαλυπτική για μια σειρά σοβαρά πράγματα: Έχει συμφιλιωθεί με τον εαυτό του, έχει κάνει ειρήνη με τον κόσμο, βρίσκεται πλέον πέρα από την τετριμμένη καθημερινότητα και μπορεί άνετα να αδιαφορεί για τους τύπους της πολιτικής ορθότητας.
Ιστορικός Μηδενισμός & Σαγκάη.
Σύμφωνα με τον Economist* η Σανγκάη ταλαιπωρείται από την Omicron. Η πυκνότητα - 3.925 κάτοικοι ανά Km2 - και το μέγεθος του πληθυσμού (~ 26 εκατομμύρια), που θα οδηγούσε στην κατάρρευση οποιοδήποτε σύστημα υγείας, σε συνδυασμό με τη στρατηγική zero-covid οδήγησε στα δρακόντεια μέτρα. (*April 9th-15th, p. 43-44.)
Έτσι δεν αποφεύχθηκαν κάποιες θλιβερές εικόνες όπου ιατρικό προσωπικό να βιαιοπραγεί κατά πολιτών. Η πλέον αμφιλεγόμενη και σκληρή τακτική των υγειονομικών αρχών υπήρξε ο χωρισμός δεκάδων μολυσμένων παιδιών ακόμα και βρεφών από τους γονείς τους που δεν νοσούσαν. Στις περιπτώσεις, οι οποίες ήταν και οι περισσότερες, όπου νοσούσαν και οι ίδιοι οι γονείς, μπορούσαν να συνοδεύουν τα άρρωστα παιδιά τους. Κι όλα αυτά με μέσο όρο 7 ημερών 1.101 νέα κρούσματα σε μια πόλη των 26 εκατομμυρίων. Το αντίστοιχο μέγεθος στη χώρα μας είναι 11.220. (CSSE - Johns Hopkins University, 14.4.2022)
Κάπως έτσι όμως η Κίνα των 1,4 δισεκατομμυρίων - 153 κάτοικοι ανά Km2 - έχει όλο κι όλο 4.638 νεκρούς από κορονοϊό και η Ελλάδα των 11 εκατομμυρίων με πυκνότητα 81 άτομα ανά Km2 μετράει 28.130 νεκρούς. (Στοιχεία από Statista έως 11.4.2022)
Η Συμμετρία στην Ιστορία & Ο Νέος Ψυχρός Πόλεμος.
Η κλιμάκωση της σύγκρουσης Ανατολής – Δύσης προκαλεί τον Νέο Ψυχρό Πόλεμο. Μ’ έναν μακάβριο τρόπο η εξέλιξη αυτή μπορεί να ευνοήσει τις κοινωνίες. Συνέβη και στο παρελθόν. Ο Jean Monnet, ένας από τους πατέρες της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης, έλεγε ότι η κρίση συσπειρώνει.
Είμαστε δέσμιοι της Ανάγκης.
Σε μια της διάσταση η Ανάγκη είναι υπαρκτή. Είμαστε δέσμιοι της Ιστορίας. H Ιστορία προηγείται της γέννησής μας. Ιστορία είναι πρώτα και κύρια τα γεγονότα που διαμόρφωσαν και καθορίζουν τις συνθήκες που ζούμε. Οι ερμηνείες αλλάζουν από εποχή σε εποχή. Το παρόν δίνει νόημα στο παρελθόν.
Είμαστε επίσης δέσμιοι και στην εξωλογική διάσταση της Ανάγκης. Μια ποικιλία αυθαίρετων δογμάτων επιβάλει να αποδεχτούμε ότι για να πάμε στον παράδεισο πρέπει πρώτα να πεθάνουμε. Με τη σκανδαλώδη προϋπόθεση βέβαια ότι θα έχουμε περάσει μια ζωή με στερήσεις και δοκιμασίες, οι οποίες θα εξαργυρωθούν στον άλλο κόσμο.
Ανησυχητικές Ιστορικές Αναλογίες.
Η Ουκρανία γίνεται η Πολωνία του 1939. Οι συνειρμοί είναι αναπόφευκτοι και καταθλιπτικοί.
Στα προεόρτια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, από τις 6 Απριλίου του 1939, η Πολωνία επαναπαύονταν στις εγγυήσεις Βρετανών και Γάλλων για την ανεξαρτησία της και τις υποσχέσεις τους για στρατιωτική συμμαχία.
Πριν όμως συνεχίσω θα πρέπει να υπενθυμίσω δύο ιδιαίτερα ουσιαστικές λεπτομέρειες που αναδεικνύουν το σαθρό υπόβαθρο της συμφωνίας και θα διευκολύνουν την κατανόηση της συνέχειας: Οι δεσμεύσεις των Βρετανών και Γάλλων αφορούσαν αποκλειστικά και μόνο επιθετικές ενέργειες από τη Γερμανία. Οι Πολωνοί αντιδρούσαν σθεναρά στις διαπραγματεύσεις Γαλλίας-Βρετανίας και Σοβιετικών, που διενεργούνταν παράλληλα με εκείνες των Γερμανών με τους Σοβιετικούς και είχαν ως αποτέλεσμα τη Συμφωνία Οικονομικής Συνεργασίας του Γ΄ Ράιχ και της ΕΣΣΔ στις 19 Αυγούστου του1939 και στη συνέχεια το Σύμφωνο Molotov-Ribbentrop που υπογράφηκε στις 2 π.μ. της 24ης Αυγούστου 1939.